Pierwszy wtorek tygodnia: Śladami Matołka

Tematu nie podejmowałem, bowiem jako człek tolerancyjny przyznaję bliźnim prawo do nieszkodliwych dziwactw. Kiedy jednak wczoraj przeczytałem we własnej gazecie, że trójmiejskie prywatne przedszkola wabią klientów, zapewniając maluchom lekcje chińskiego, uznałem, że sprawa robi się poważna i wcale nie tak nieszkodliwa. Wszak polskie dzieci z lektury "Koziołka Matołka" wiedzą, że nauka 40 tysięcy chińskich znaków zajmuje sto lat. A rodzice też byli kiedyś dziećmi, więc dlaczego to robią swoim pociechom?

O rosnącym znaczeniu Chin w globalnej gospodarce i polityce nie trzeba nikogo przekonywać. Już sto lat temu przeczuwał to Czepiec, rozpoczynając rozmowę o polityce z Dziennikarzem właśnie od pytania o Chińczyków, czy trzymają się mocno. Jeszcze jak! Za PRL poddanych sekretarza Mao traktowano raczej bez respektu, acz pewne nadzieje z nimi wiązano jako przeciwwagą naszego nielubianego wschodniego sąsiada. Jeden z popularnych dowcipów opowiadał o tym, jak Polacy usiłowali doprowadzić do wybuchu konfliktu zbrojnego z Chinami. Po co? Bo żeby podejść pod nasze granice, armia chińska będzie musiała przemaszerować przez ZSRR.

Dziś nadal nie jest jasne, czy Chińczyk to wróg czy przyjaciel Polaka. A sprawa staje się paląca, bowiem z Krajem Środka i jego mieszkańcami spotykamy się coraz częściej. Ba - mamy nadzieję robić z nimi interesy na coraz większe pieniądze. I stąd pewnie zapobiegliwość niektórych rodziców. Czy aby jednak trochę nie na wyrost?

Funkcjonuje mit, że chiński (w wersji mandaryńskiej) jest najpopularniejszy na świecie, ale to nie do końca prawda. Jest językiem ojczystym największej, bo ponad 800-milionowej grupy osób, a łącznie z obcokrajowcami mówi nim około 1,2 mld. Podczas gdy liczba mówiących po angielsku (niekoniecznie jako pierwszym językiem) grubo przekracza półtora miliarda. Oczywiście nie można wykluczyć, że wobec rosnącego znaczenia politycznego i gospodarczego Chin nastąpi światowa ekspansja tamtejszej mowy, kosztem angielskiego. Ale sprawa nie jest chyba tak jednoznaczna. Popularność angielskiego w drugiej połowie XX wieku i czasach obecnych nie wiąże się z potęgą Imperium Brytyjskiego, nad którym w tym czasie dawno już zaszło słońce, ale przede wszystkim z siły amerykańskiej kultury masowej. Póki pod Szanghajem nie powstanie nowe Hollywood, a miłośnicy gwiazd chińskiego popu nie wyprą z trybun PGE Areny fanów Jennifer Lopez, angliści mogą spać spokojnie, bez obaw, że sinolodzy wyprą ich z rynku. Co nie zmienia faktu, że każdego obcego języka uczyć się warto.