Godzilla kontra Bergman

Niedawno obejrzałem film z Godzillą, która walczyła z King Kongiem. Dla wielu koneserów kina spotkanie z taką produkcją byłoby jak uderzenie szpicrutą. Ja poczułem powiew wszechogarniającej świeżości. Oto bez zbędnych dialogów, bez pseudopsychologicznych rozważań, dane mi było uczestniczyć w naiwnej opowieści. Takie filmy stają się odtrutką na czasy, gdzie każdy dzień przynosi przygnębiające wydarzenia.

Włączam telewizor i od razu atakują mnie obrazy katastrof. Po chwili przemiła prezenterka informuje o wypadkach drogowych i prokuraturze, która nie potrafi zebrać dowodów przeciwko mafii z Pruszkowa. Na koniec dobijają mnie kolejnymi doniesieniami o Amber Gold i rozszerzającym się kryzysie. W takich okolicznościach potwory rozwalające domy i ziejące ogniem są naturalnym (dla mnie) wytchnieniem. Wiem, że znawcy Bergmana okrzyknęliby mnie prostakiem. Niestety, prawda jest okrutna: Godzilla niesie więcej otuchy niż Liv Ullmann.

Szkoda, że drogi szwedzkiego artysty nie przecięły się ze słynnym potworem. Działali mniej więcej w tym samym czasie. Bergman wyreżyserował pierwszy film pod koniec lat 40., a Godzilla pojawiła się na ekranach w 1954 roku. Cóż to byłaby za gratka, gdyby znany z drążenia duszy Szwed zrobił film o egzystencjalnych problemach potwora. Wyobraźmy sobie serię produkcji: "Samotność Godzilli", "Udręczenie potwora", "Godzilla na skraju załamania nerwowego".

Polski intelektualista filmowy, Krzysztof Kieślowski, też mógł nakręcić trzy krótkie filmy o potworze: "Ogon", "Tors" i "Łeb".
Niestety, wielcy artyści nie wykorzystali okazji do zaprezentowania życia wewnętrznego bestii. Woleli postawić na nudne aktorstwo i smętne dialogi. A przecież, z racji wielkości potwora, przedstawione problemy uzyskałyby inną skalę.

Znawcy japońskiej sagi wiedzą, że na planie filmowym w potwora wcielał się gość, który nosił ciężki skafander. O tym typie też można by zrealizować ciekawą produkcję. Na przykład pokazać go, jak wyje po nocach i próbuje zianiem zapalić palnik gazowy. Generalnie wszystko, co związane jest z działalnością Godzilli, daje ogromne pole do filmowych produkcji. Niestety, polscy twórcy wolą realizować nudne, banalne seriale. Nie mają na tyle wyobraźni, by oderwać się od żałosnych schematów, gdzie Marian rozstaje się z Haliną, a ta, nie mogąc pogodzić się z losem, zamyka się na tydzień w kuchni i smaży 200 kotletów pożarskich.
Polecam wszystkim filmy z Godzillą. Zwłaszcza tym, którzy nękani rachunkami popadają w egzystencjalną melancholię. Spotkanie z sympatycznym japońskim potworem pozwoli na chwilę zapomnieć o prawdziwie potwornej rzeczywistości.