Opuszczone więzienie "Mały Shawshank". Najcięższy i najstarszy zakład karny w Polsce, z którego nikt nie uciekł. Zdjęcia

Budynek dawnego klasztoru został całkowicie przebudowany i przystosowany na potrzeby więzienia o zaostrzonym rygorze. Choć przewidziano go na 450 miejsc, bywał tak przeludniony, że w niewielkich celach osadzano jednocześnie nawet i 50 osób. Najgorzej było w okresie międzywojennym, kiedy to w łęczyckim więzieniu przebywało jednocześnie ponad 1200 osób.

Więźniowie spali na podłogach, przysługiwała im jedna kąpiel w tygodniu, a podczas upalnych dni tłok sprawiał, że mdleli i się dusili. W okresie stanu wojennego w dawnych dominikańskich murach przetrzymywano więźniów politycznych. Trafił tu m.in. działacz Solidarności Władysław Frasyniuk.

Oprócz wyjątkowo złej sławy, Mały Shawshank znany był również z tego, że nikomu nie udało się z niego uciec. 3 osadzonych podpaliło się, mając nadzieję, że uda im się zbiec, gdy strażnicy będą próbowali ugasić ogień, ale niestety dwóch z nich przypłaciło tę próbę życiem. Ostatni osadzony opuścił te ponure mury w 2006 roku, kiedy to zakład karny, po 200 latach funkcjonowania, ostatecznie zamknięto.

Legendarne, opuszczone zabytkowe więzienie stało się scenerią wielu filmów. To stąd wychodził "pierwszy kasiarz drugiej Rzeczypospolitej" Henryk Kwinto z kultowego "Vabank" Juliusza Machulskiego, to tu kręcono sceny do "Gitu" („Celi”) Kamila Szymańskiego i Mikołaja Małeckiego oraz „Papuszy” Krzysztofa Krauze i Joanny Kos-Krauze. Wnętrze bywa też sporadycznie udostępniane artystom i muzykom.

Na obdrapanych ścianach dawnych cel można wciąż zobaczyć wyryte przez osadzonych napisy, a w kilku z nich pozostało oryginalne wyposażenie.