Komunistyczny minister honorowym obywatelem miasta

Michał Rola-Żymierski urodził się w inteligenckiej rodzinie w 1890 roku. Kiedy ukończył w 1910 roku gimnazjum zapisał się na studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1911-12 służył w wojsku austriackim w ramach zasadniczej służby wojskowej. Od 1909 roku angażował się w polski ruch niepodległościowy. Należał do organizacji "Zarzewie" i Polskich Drużyn Strzeleckich. Od 1913 roku zaczął się posługiwać nazwiskiem Żymierski. Po wybuchu I Wojny Światowej pełnił funkcję dowódcy kompanii i potem kolejno 3 pułków piechoty I Brygady Legionów. 23 października 1914 r. został ciężko ranny w bitwie w okolicach twierdzy Dęblin. Po konflikcie z Józefem Piłsudskim został przeniesiony do III Brygady. Pełnił wówczas funkcję dowódcy 2 pułku piechoty. W 1917 r. awansowany do stopnia podpułkownika.

W lipcu 1917 roku był dowódcą 2 pułku piechoty II Brygady Legionów Polskich w Polskim Korpusie Posiłkowym. W lutym 1918 roku po podpisaniu traktatu brzeskiego inicjował bunt II Brygady Legionów. Przebijał się na wschód, aby tam zostać dowódcą II Korpusu Polskiego na Wschodzie.
Od 1919 roku służył w Wojsku Polskim. Od sierpnia do października 1919 roku był reprezentantem Sztabu Wojska Polskiego na Górnym Śląsku. Po dwóch miesiącach zdjęty z tego stanowiska, został na front wojny polsko-bolszewickiej, jako dowódca 2 Dywizji Piechoty. W latach 1921-23 studiował w Wyższej Szkole Wojennej w Paryżu. W 1924 roku piastował funkcję zastępcy szefa administracji armii ds. uzbrojenia w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Awansował, wtedy do stopnia generała brygady. W czasie przewrotu majowego opowiedział się po stronie rządu.

W 1927 roku wyszły na jaw malwersacje i korupcja jakich imał się Żymierski. Stanął przed sądem, który skazał go na degradacje, wydalenie z wojska i 5 lat więzienia. Żymierski w 1931 roku wyszedł z więzienia i wyjechał do Francji. Rok później rozpoczął pracę dla wywiadu ZSRR. Przekazywał Sowietom informacje na temat Wojska Polskiego, jego instytucji, uzbrojenia, inwestycji Ministerstwa Spraw Wojskowych oraz stosunków polsko-francuskich. Wbrew pozorom Żymierski wciąż pozostawał osobą wpływową i obracającą się w znaczących kręgach polskiej emigracji we Francji. Wstąpił, wtedy do Komunistycznej Partii Polski. W 1937 roku, kiedy to Stalin zaczął tracić zaufanie do KPP organizację rychło rozwiązano. Wówczas sowiecki wywiad przestał utrzymywać kontakty z Żymierskim, który powrócił do Warszawy w 1938 roku.

Po klęsce wrześniowej Żymierski próbował przeniknąć do konspiracji. Bezskutecznie, aż do roku 1942, kiedy nawiązał z nim kontakt sowiecki wywiad. Powołano, wtedy do życia Polską Partię Robotniczą. Żymierski szybko zyskał sobie zaufanie ludzi przybywających w bliskim otoczeniu Józefa Stalina. W pierwszej połowie 1943 roku Żymierski nawiązał kontakty z PPR. Został doradcą wojskowym Sztabu Głównego pepeerowskiej Gwardii Ludowej. Po utworzeniu przez komunistów Krajowej Rady Narodowej został członkiem jej prezydium oraz już pod pseudonimem "Rola" naczelnym dowódcą Armii Ludowej. W lipcu 1944 przebywał w Moskwie, gdzie został mianowany naczelnym dowódcą wojska polskiego. Od grudnia 1944 roku do 1949 roku był ministrem obrony narodowej w komunistycznym Rządzie Tymczasowym, w Tymczasowym Rządzie Jedności Narodowej oraz w utworzonym po sfałszowanych przez komunistów wyborach do Sejmu w 1947 roku. Z woli Stalina w 1945 roku został "marszałkiem polski". Po wyborach 1947 roku został posłem na sejm. W latach stalinizmu był członkiem Rady Państwa.

Żymierski aktywnie angażował się w likwidacje polskiego ruchu niepodległościowego. Z jego woli byłych Akowców wywożono w głąb ZSRR do łagrów. W 1946 roku stanął na czele Państwowej Komisji Bezpieczeństwa. W latach 1953–1955 więziony, czego przyczyną były liczne spory pośród polskich komunistów. Po powrocie Gomułki do władzy w 1956 roku stał się ponownie częścią komunistycznych elit władzy. Został wiceprezesem Narodowego Banku Polskiego (pełnił tę funkcję w latach 1956-1967). Na V Kongresie koncesjonowanego przez władze Związku Bojowników o Wolność i Demokrację został wybrany honorowym prezesem Zarządu Głównego. W 1968 roku przeszedł na emeryturę. W latach 70 i 80 przedstawiano go jako bohatera i patriotę. Jego życiorys wielokrotnie zmieniano, chcąc ukryć niechciane fakty. Zmarł 15 października 1989 roku w Warszawie.
Honorowe Obywatelstwo Kościerzyny otrzymał 18.4.1947 r.