Rodziców na święta oddam...

Trójmiejscy lekarze opowiadają o bardzo niepokojącym zjawisku - przywożeniu na święta przez rodziny do szpitali starych ludzi, którzy "przeszkadzają" w domach. Dawno już nie byłam tak przygnębiona, zbierając materiały do artykułu...
Rzeczywiście, jest to przygnębiające. Myślę, że jest to problem zmieniającego się stylu życia i rozwarstwienia rodzin. Kiedyś nie wyobrażaliśmy sobie spędzania świąt poza domem, bez dziadków, babć, bliskich krewnych. Teraz domowe święta przebijają oferty wczasów w Alpach, w Egipcie, dalekich, ciepłych krajach. Konsekwencją jest samotność ludzi starszych, schorowanych.

Sprawa ta ma chyba jednak głębszy podtekst. Okazuje się, że tak naprawdę nikt nie pomaga bliskim w opiece nad starszym człowiekiem z Alzheimerem, chorobą Parkinsona, złamanym biodrem... Taki chory potrzebuje stałej obecności drugiej osoby. Jak to załatwić?
To jest kwestia systemu opieki nad chorymi, niewymagającymi leczenia szpitalnego. Trzeba jednak sobie wyraźnie powiedzieć - to jest powszechny problem w całej, starzejącej się Europie. Systemu nie stać na sfinansowanie opieki dla wszystkich potrzebujących. Niemcy poradzili sobie w ten sposób, że na każdą taką osobę wypłacają rodzinie tysiąc euro miesięcznie. I za te pieniądze wynajmuje się opiekunki, najczęściej z Polski, które sprawują ciągłą opiekę.

A nie można zwrócić się o pomoc do hospicjum?
Nasze hospicjum, pomagające tylko osobom z chorobą nowotworową, przyjmuje dwa razy więcej osób, niż przewiduje to kontrakt z NFZ. Odbieramy też dziesiątki telefonów z prośbą o pomoc dla pacjentów. Ale i tak - jakkolwiek to zabrzmi - chorzy z nowotworami są "uprzywilejowani".

Wydaje się, że szukanie miejsca w szpitalu nierzadko jest aktem desperacji szarpiących się, czynnych zawodowo rodzin...
Współczuję lekarzom, naciskanym przez rodziny, by znaleźć wolne łóżko dla seniora. Dla osób obarczonych pracą i opieką nad bliskimi dobry byłby system "przedszkolny", pozwalający - za opłatą - na umieszczenie starszej osoby w ciągu dnia pod opieką fachowców.

Pół biedy, jeśli dzieci schorowanych rodziców mieszkają w Polsce. Coraz częściej jednak zdarza się, że młodsze pokolenie próbuje zdalnie sterować pomocą dla rodziców zza mórz i oceanów. Pod warunkiem, że chcą pomagać...
To wynik zachodzących w ostatnich latach szybkich zmian społecznych. Emigranci mają problem z biletami, nie zawsze ich stać na podróże do kraju, gdzie pozostali ich coraz starsi rodzice.

Przewlekła choroba w rodzinie stawia często średnie pokolenie pod ścianą. Mieszkanie małe, trzeba utrzymać dorastające dzieci, opiekunka kosztuje majątek, państwo nie pomaga. Czy bycie dobrym synem lub córką nie jest w takiej sytuacji aktem heroizmu?
Może to powodować ogromną frustrację, wręcz katastrofę ludzką. Doprowadza do całkowitej zmiany stylu życia. Przemęczeni, obciążeni ponad siły pięćdziesięciolatkowie słyszą od szefa - albo będziesz pracować wydajnie, albo odchodzisz. A w tym wieku znalezienie nowej pracy może nie być łatwe. Tymczasem oni, po całonocnym dyżurze przy chorej matce lub ojcu zasypiają w pracy. Nie da się ukryć, że jest to wyjątkowo ciężki sprawdzian na człowieczeństwo. Dla wszystkich.

Cóż więc pozostaje?
Może trzeba zastanowić się nad potrzebą utworzenia wolontariatu, znalezienia ludzi, którzy pomogą w takiej sytuacji? Na pewno nie można zostawić rodzin bez pomocy. Nasze społeczeństwo starzeje się, żyjemy coraz dłużej. I coraz więcej Polaków będzie niedołężnych na koniec życia.

Mało w tym optymizmu...
Optymistyczne może być to, że w każdym z nas taka sytuacja może wyzwolić dobro. Chociażby w sąsiadach, którzy zastąpią nas przy chorym na kilkanaście minut, gdy wyjdziemy po zakupy. Jest dużo dobrych ludzi, którzy bezinteresownie chcą pomagać innym. Trzeba tylko do nich trafić.