Wyborcze zwycięstwo Andrzeja Dudy spowodowało w polskiej polityce istny amok na punkcie młodości. Chodzi nie tylko o stosunkowo młody wiek kandydata, który dopiero co skończył 43 lata (nawiasem mówiąc, Aleksander Kwaśniewski, kiedy obejmował urząd prezydenta, był jeszcze młodszy), ale też fakt, że swoje zwycięstwo zawdzięcza on w dużej mierze głosom młodzieży. Młody wyborca ma więc siłę, co pokazały majowe wybory, ale też zmiennym jest. Można z tego wyciągać dwojakie wnioski, niczym w przedwojennej anegdocie o dwóch agentach wysłanych przez właściciela wytwórni butów Bata do Afryki w celu oceny możliwości tamtejszego rynku. Jeden odpowiedział, że nie ma szans, bo w Afryce nikt nie nosi butów, drugi - że nikt tam nie ma butów, więc możliwości zbytu są ogromne. U nas górę wzięła opcja druga i partie na wyścigi zaczęły się umizgiwać do młodzieży.
Za jeden z pewników przyjęto zatem to, że należy promować młodych działaczy partyjnych. Czy słusznie? Chyba nie. Po pierwsze, młodzi niekoniecznie chcą głosować na rówieśników, co widać zarówno na przykładzie Korwin-Mikkego, jak i Kukiza. Po drugie, co by nie powiedzieć o weteranach "ze styropianu", to jednak - nawet jeśli nieco stępiły im się zęby - mają za sobą zdany egzamin z przeprowadzenia Polski przez naprawdę trudny czas. I raczej tak łatwo młodym leszczom nie ustąpią. Co najwyżej nieco się za nimi skryją dla kamuflażu.
Dlatego gdyby ktoś z Czytelników był ciekaw, co ja na to, że jestem starszy od prezydenta elekta (a także od prawdopodobnej przyszłej premier), odpowiem za Jaggerem: na szczęście wciąż jestem młodszy od Jarosława Kaczyńskiego.
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
