Ten fioletowy grzyb zaskakuje nie tylko kolorem. Lakówka ametystowa jest jadalna, ale wielu wciąż boi się po nią sięgać

Grzyby jadalne zazwyczaj mają barwę brązu, żółci lub beżu. W lesie można jednak znaleźć fioletowe kapelusze, które bez przeszkód można spożywać. Lakówka ametystowa należy do grzybów blaszkowych, średnica kapelusza może sięgać 5 cm, a to, jak intensywny będzie kolor, zależy do pogody. W wilgotnych warunkach barwa nabiera soczystości, a gdy jest sucho, zaczyna bieleć. Co ciekawe, cały grzyb ma jednolity odcień, a więc fioletem mieni się nie tylko kapelusz, ale również trzon.

Wielu grzybiarzy zaznacza, że choć lakówkę można jeść, jest ona mała i brak jej wyrazistego smaku. Nie sprawdzi się jako baza zupy lub sosu, większe egzemplarze można jednak zamarynować.

Lakówkę ocenia się jako wyjątkowego grzyba nie tylko ze względu na barwę, ale też miejsca, gdzie można ją spotkać. Rośnie w lasach liściastych, mieszanych, także w borach, najłatwiej trafić na grupy gatunku. Niektórzy mogą trafić na nią nawet w ogródku.

To, że lakówki występują na ziemiach azotolubnych, może być wskazówką dla osób zajmujących się kryminologią. Często takie tereny są pozostałością po cmentarzach lub masowych grobach.

W świecie flory, szczególnie grzybów, łatwo o pomyłkę. Niezależnie, jakiego grzyba znaleźliśmy, jeśli mamy wątpliwości co do gatunku, warto skonsultować zbiór z grzyboznawcą lub pobliską stacją sanitarno-epidemiologiczną. Lakówka ma swoich „sobowtórów”, są to grzybówka fioletowawa oraz strzępiak ziemistoblaszkowy. Leśnicy zwracają uwagę, że grzybówka ma wyraźny aromat rzodkiewki, a strzępiaka można odróżnić po zapachu – jest dość nieprzyjemny, podczas gdy lakówka nie wydziela żadnej woni.

Trwa sezon na grzyby, w wielu regionach grzybiarze wynoszą pełne kosze. Trzeba jednak pamiętać, że zbieranie jest w pełni legalne, nie można jednak tego robić w parkach narodowych, rezerwatach i na terenach oznaczonych zakazem wstępu. Na cel nie warto też brać okazów chronionych. Złamanie przepisów grozi mandatem.