Rozważania na Wielki Czwartek: Miłość się poświęca

W Wielki Czwartek dziękujemy w Kościele za dwa sakramenty: kapłaństwa i eucharystii. Ostatnio sam osobiście doświadczyłem, ile one dla mnie znaczą. Dwa tygodnie temu wróciłem z miesięcznej posługi rekolekcyjnej dla Polonii w Archidiecezji Chicago w USA. Odwiedziłem kilka parafii. Spora część naszych rodaków, którzy od kilkudziesięciu lat mieszkają na amerykańskiej ziemi, to górale. Już dawno nie widziałem tylu osób w kościele. I serio, nie mam na myśli tylko frekwencji… Już dawno nie widziałem tak rozmodlonych ludzi, kochających Kościół.

Chcę tylko przypomnieć, że Kościół to wspólnota ludzi rozkochanych w Jezusie, a nie tylko budynek. To ludzie tworzą z Jezusem Kościół, kochają Go, a Jego sakramenty są dla nich ważne. Wiedzą też, że bez kapłaństwa nie ma eucharystii, dlatego tak gorliwie modlą się za swoich kapłanów. Modlą się o wierność ich powołania, o gorliwość w służbie dla Kościoła i dla wiernych. Warto jeszcze dodać, że to nie są „moherowe berety”, jak się czasem o nich mówi, ale dzieci, młodzież, dorośli, rodziny... Ludzie reprezentujący różne grupy społeczne, cały przekrój społeczeństwa.

Dziś, kiedy dziękujemy Jezusowi za sakramenty, warto sobie przypomnieć, czym jest miłość. To temat niestety zbyt przegadany i prześpiewany w Kościele.

Napisano już tyle piosenek o miłości, że trudno byłoby je zliczyć. Romantyczne ballady poruszają niejedno serce. Moja piosenka o miłości zawiera ważną troskę, by być odpowiedzialnym za tego, kogo się kocha. Nie trudno zauważyć, że słowa te pochodzą z „Małego Księcia”. Antoine de Saint-Exupéry miał tę niezwykłą umiejętność opisania trudnych spraw prostymi słowami: „A oto mój sekret. Jest bardzo prosty: dobrze widzi się tylko sercem. Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu…[…] Miłość nie polega na tym, aby wzajemnie sobie się przyglądać, lecz aby patrzeć razem w tym samym kierunku”.

Nie tylko poeci piszą pięknie o miłości. Paradoksalnie rzecz biorąc - tylko my jako ludzie mamy tę umiejętność kochania i niestety zarazem najwięcej błędów popełniamy w miłości. Dzieci często mówią prosto: „moja mamusia i tatuś bardzo się kochają, bo często się całują”. Młodzież myśląc o miłości miewa motyle w brzuchu. Dla dorosłych jednak to coś więcej: troska, poświęcenie, ofiara z życia, czułość, serdeczne przytulenie i tak ważne poczucie bezpieczeństwa.

Bóg stał się człowiekiem, żeby przez swoje dobre serce ukazać miłość Ojca. Każdy chce się czuć kochanym i chce kochać. To najważniejsza siła wewnętrzna człowieka do szczęśliwego życia. Żeby doświadczyć miłości Boga - najpierw trzeba doświadczyć miłości najbliższych: mamy, taty, rodzeństwa, przyjaciół, małżonków. Bóg potrzebuje Ciebie, by ukazać innym, jak bardzo kocha każdego człowieka. Potrzebuje blasku Twoich oczu, uśmiechniętych ust, rąk, które będą ściskać i obejmować, nóg - które pospieszą z pomocą i serca - by kochało. Zatem żyj tak, aby każdy, kto patrzy na twoje życie mógł powiedzieć, że Bóg jest i że Bóg jest Miłością. I pamiętaj, jak napisał Antoine de Saint-Exupéry, na zawsze jesteś odpowiedzialny za to, co oswoiłeś.

Ks. Zbigniew Gełdon jest wicedyrektorem Radia Głos - Katolickiej Rozgłośni Diecezji Pelplińskiej, jest też opiekunem ewangelizacyjnego zespołu muzycznego Na cały Głos.