Biorę dziennie ze trzy różne tabletki na serce - rococoro... encocoro… i zocoro… Nawet nie wiem, po co, ale wiem. z czego się to wzięło. Otóż nigdy w życiu nie miałem powodu, by się czymkolwiek zdenerwować. Spokój, obłędny. Luzik. Zero wysiłku, poza wstawaniem z łóżka. Ale... - tu analiza godna Sherlocka Holmesa - sport!
To tam męczyłem ten mięsień, tam tłoczyłem kilka litrów powietrza więcej niż potrzeba i tam znajdowałem złudne szczęście. Lecz nie byłoby to najgorsze, robiłem to na rozkaz nauczycieli. Natomiast coś robiłem wyłącznie zgodnie z modą. Mianowicie zacząłem kibicować. I zawsze patałachom.
I zacząłem marznąć, moknąć, i myśleć, jak możemy przegrywać, mając najlepszych piłkarzy świata („Lewego” w kadrze, Dudę w Legii, ja w to wierzę jak głupi chłopiec, który nigdy nie jest za duży).
I zacząłem się denerwować, przejmować, jedyny postęp - przestałem płakać. Ale nieustannie się dręczyć. Na przykład, jak to piszę, jest niedzielne popołudnie i znów idę na mecz. W 90 min jedno kopnięcie może spowodować, że cała Polska jest nic niewarta. I Nawałka, i Lewandowski albo jedno kopnięcie wstawi ich na styropianowe pomniki - i wszyscy przyklaśniemy, zgodnie, każdej z tej opcji. Bo od wielkości do śmieszności jest tylko grubość słupka od bramki.
A skutkiem bezpośrednim moja choroba serca. Bo ja nie mogę pójść na mecz, będąc spokojnym - ja się muszę wkurzać non stop. Bo wiecie doskonale - nawet jak wygramy 2:0 (na co stawiam, Bóg istnieje), uznam, że nasi nie tak doskonali jak trzeba. I jak to możliwe, że po Szkocji pół składu kontuzjowanych - ja bym z urwaną nogą zagrał, zresztą chodzę z dwoma urwanymi nogami od lat, można. Cieniasy, i tyle.
Takich jak ja są miliony, znam księży którzy się modlą, kibiców składających przyrzeczenia i śluby, ale życie pokazuje - bez nadziei. Beznadziejna jest zresztą nasza ludzka dola, gdy pokładamy swoje szczęście w jednym kopnięciu piłki, jakby… było nam jednak czegoś potrzeba. Zagadki, niepewności, jakbyśmy byli wciąż dziećmi walczącymi z Voldemortem. Czyli - pokrótce - idiotami wierzącymi w bajki.
Piszę sobie w południe, wyniku nie znam, ale jakikolwiek padnie - nasza piłka nie jest najdoskonalsza, zresztą nie jest niż taka i brazylijska od czasu 1:7 z Niemcami. A nasza duma nie jest tak wspaniała, mimo wygranej z Niemcami, bo wygrywają z nimi i Irlandczycy. Stanowczo ten futbol daje tak wiele fałszywych przesłanek, że idąc na mecz, spodziewać się możemy i euforii, i skopania po dupie.
To chyba jak Hollywood. Kiedyś dawał happy end, zawsze, ale potem wymyślono czeską szkołę filmową i obraz, wojenny zresztą, mocno antyczeski, zatytułowany „Nikt nic nie wie”.
No więc jako kibice jesteśmy w czeskim kinie. Śmieszni aktorzy, śmieszni widzowie, śmieszne sytuacje.
Parodia życia.
Paweł Zarzeczny
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
