Nikczemny Don Juan - uparty skorupiak

Ionesco, twórca teatru absurdu, pisał, że nie ma zwyczajnych domów, są raje i piekła, nie ma zwyczajnych ludzi ani zwyczajnego życia. Pewnie dlatego teatr Ionesko to teatr cudów. I w tej konwencji zrealizował spektakl reżyser Marek Brand. Zrezygnował z dodatkowych postaci żołnierza oraz sąsiadów. I dobrze! Na scenie są tylko On (Maciej Szemiel) i Ona (Iwona Fijałkowska), para, która od siedemnastu lat toczy ze sobą totalną wojnę.

- Tyle mi obiecywałeś. I jakie mam życie. Rzuciłam męża dla kochanka. Nędzny uwodzicielu.... On przynajmniej nie sprzeczał się ze mną bez przerwy - żali się Ona.

- Ja się z tobą nie sprzeczam bez powodu. Ale nie mogę się zgodzić, kiedy wypowiadasz fałszywe sądy - On.

Ona uparcie twierdzi, że żółw i ślimak to to samo. On się nie zgadza. Stąd już tylko krok do burzliwej awantury i obelg... "nikczemny uwodzicielu, uparty skorupiaku". Tymczasem w tle słychać echa tajemniczej wojny między dzielnicami , są zabici i ranni.

Niewiele tu rekwizytów- tylko stołek, miednica. Główny element scenografii, drewniana obrotowa szafa, wiruje po scenie. Można się w niej ukryć, gdy strzelają, może być oknem na świat.

Za to na scenie aż kipi od namiętności. Od nienawiści do miłości tylko jeden krok, więc obelgi zamieniają się w czułe słowa. Jedną z najlepszych scen jest zmysłowe tango, pełne pasji i żaru. W rytm muzyki On i Ona rozmawiając ze sobą, kochają się i nienawidzą.

Wielkie brawa dla Macieja Szemiela, który z prawdziwą maestrią zbudował swoją rolę. Na przemian irytujący - to znów wzruszający w zmiennych nastrojach, napadach nieoczekiwanej złości i rzadkich momentach nieoczekiwanej czułości. Spektakl jest zabawny i jakże współczesny.

- Bycie ze sobą to szaleństwo, westchnie niejeden widz po tym przedstawieniu.