Jak wygląda patodeweloperka po polsku? Zobacz najmocniejsze przykłady. Obok tych absurdów trudno przejść obojętnie

Patodeweloperka niejedno ma imię. Jedni obdarzą tym mianem bloki postawione tak blisko siebie, że mieszkańcy mogą z balkonów praktycznie podać sobie ręce. Inni powiedzą, że to budynki mieszkalne pełne fuszerek i niepraktycznych rozwiązań, ze ścianami tak cienkimi, że słychać każde kichnięcie sąsiada. Jeszcze inni użyją tego słowa, by opisać nowe osiedle w szczerym polu, bez jakiejkolwiek infrastruktury i z jedną wąską, wiecznie zakorkowaną drogą dojazdową.

– W praktyce to mieszkania, w których jest np. ciemno, a z balkonów sąsiedzi zaglądają sobie do talerza. To też place zabaw składające się z jednej huśtawki – podaje przykłady Ministerstwo Rozwoju i Technologii.

Zobacz przykłady budynków i osiedli, które okrzyknięto patodeweloperką. Słusznie czy nie?

Zjawisko patodeweloperki powstaje, gdy zderzają się ze sobą deweloperska chęć maksymalizacji zysków i prawo, które niedostatecznie dobrze reguluje kwestię planowania oraz budowy bloków i osiedli. Chodzi przede wszystkim o prawo dotyczące planowania przestrzennego. Teoretycznie gminy powinny uchwalać miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego, decydujące o tym, jakie budynki będą mogły powstać w okolicy. W praktyce jednak gminy albo nie przygotowują MPZP, albo idą po linii najmniejszego oporu i uchwalają ogólnikowe plany miejscowe, dające deweloperom zbyt dużo swobody. Jak podają raporty Najwyższej Izby Kontroli, nierzadkie są też przypadki, gdy to deweloperzy (za pomocą łapówek) dyktują gminie, jakie MPZP ma uchwalić. Z kolei w przypadku niefunkcjonalnych budynków problemem często jest zbyt mało precyzyjne prawo budowlane, pozwalające na wznoszenie takich „potworków”.

Najskuteczniejszym sposobem przeciwdziałania deweloperce jest uchwalenie przepisów, które jej zapobiegną. Obecnie prace nad uregulowaniem sektora budownictwa mieszkaniowego toczą się dwutorowo. Z jednej strony przygotowywana jest rewolucja w zasadach planowania przestrzennego, która m.in. utrudni rozlewanie się zabudowy mieszkaniowej na cenne tereny rolnicze czy zielone, a zarazem ułatwi inwestowanie na terenach już zabudowanych. Planuje się, że przepisy te zostaną uchwalone w 2023 r., a gminy będą musiały uchwalić nowe dokumenty planistyczne do 2026 r.

– Nowe przepisy przyczynią się do większej ochrony terenów jeszcze niezabudowanych. Stworzą warunki do tego, by przestrzeń w większym stopniu odpowiadała na potrzeby mieszkańców. Nowe reguły sprawią, że osiedla mieszkaniowe będą powstawały w pobliżu obiektów infrastruktury społecznej, takich jak szkoła czy park – wyjaśnia Ministerstwo Rozwoju i Technologii.

Z drugiej strony rząd planuje zmiany w zasadach budowy bloków i osiedli (nie podano jeszcze, kiedy miałyby wejść w życie). Chodzi m.in. o takie kwestie jak:

• zwiększenie nasłonecznienia mieszkań,
• ułatwienie poruszania się po osiedlach grodzonych,
• zwiększenie odległości między balkonami,
• wymóg sprawdzenia przed oddaniem inwestycji do użytkowania, czy w mieszkaniach spełnione są normy hałasu,
• obowiązek planowania większego udziału zieleni na placach i skwerach miejskich.

– Widzimy, jakie sposoby stosują niektórzy deweloperzy, by maksymalizować swój zysk kosztem jakości życia mieszkańców. Przygotowaliśmy przepisy, które mają zapobiegać takim praktykom. To pierwsza część większego pakietu działań – zapowiada minister rozwoju i technologii Waldemar Buda.

Jest nadzieja, że połączenie tych dwóch planowanych kroków pozwoli ukrócić samowolę części deweloperów i doprowadzić do powstawania bardziej przyjaznych, wygodniejszych osiedli i budynków. Można jedynie żałować, że zmiany w prawie nie wpłyną na dziesiątki, jeśli nie setki już wybudowanych w Polsce przykładów patodeweloperki.