„Heroiczny” [RECENZJA]. Honor, ojczyzna i hipokryzja. Oceniamy mocny film z Berlinale i EnergaCAMERIMAGE

ZOBACZ ZDJĘCIA

„Heroiczny” - recenzja z EnergaCAMERIMAGE 2023

Za sprawą „Heroicznego” przenosimy się do współczesnego Meksyku, gdzie spora część młodych ludzi nie ma przed sobą większych perspektyw. Albo zajmą się gangsterką, przez co wcześniej lub później skończą porozcinani nożem do papieru przez kartel narkotykowy, albo mogą iść do armii, gdzie co prawda łatwo nie jest, ale płacą co miesiąc, dają wikt i opierunek, a do tego oferują ubezpieczenie zdrowotne. Wszystko oczywiście ku chwale Meksyku. W tej sytuacji znajduje się Luis Núñez (Santiago Sandoval Carbajal), który będąc pozbawionym środków na leczenie własnej matki, postanawia zaciągnąć się do akademii wojskowej, która w założeniu ma zrobić z niego mężczyznę, a dzięki ubezpieczeniu będzie mógł kupić leki dla swojej rodzicielki. Tyle tylko, co pokazała już „Samowolka” Feliksa Falka oraz „Kroll” Władysława Pasikowskiego, wojsko to nie jest miejsce dla grzecznych i cichych chłopców. Swoją drogą, to, co w latach 90. XX wieku było normą w polskiej armii, zdaje się być wciąż praktykowane w Meksyku. Smutne i przerażające.

I właściwie cały film można opisać tymi dwoma słowami. David Zonana odkrywa przed widzami mechanizmy manipulowania jednostką oraz zastraszania. Jeden nieodpowiedni krok czy jedno słowo może skutkować konsekwencjami dla wszystkich. Dla głównego bohatera „Heroicznego” pobyt w armii to prawdziwa szkoła życia, w której jednak zamiast pielęgnować w sobie takie wartości, jak honor czy miłość do ojczyzny, na pierwszym miejscu wykładana jest przemoc, agresja, hipokryzja oraz poniżanie drugiego człowieka. To opowieść o wgniataniu w ziemię wszystkich tych, którzy stają na drodze do osiągnięcia celu. O niszczeniu wszystkiego co dobre w człowieku i tym, jak łatwo stać się wyzutą z uczuć maszyną, która pragnie tylko jednego - zemsty.

Całość została zrealizowana w niemal dokumentalny sposób. Na ekranie dominują zimne kolory, a kamienna sceneria, jaka otacza akademię wojskową, tylko potęguje poczucie bycia maleńkim pionkiem na planszy wielkiego układu. Doskonale się na to patrzy. Aczkolwiek historia trochę traci, gdy twórcy postanawiają pokazać na ekranie senne myśli bohatera i jego moralne rozterki. Nie wszystko trzeba pokazywać, co zresztą autorzy sami wiedzą, bo fascynację kaprali filmami, w których Meksykanki są torturowane, gwałcone i rozczłonkowywane, są ukazane jedynie za pomocą dźwięku tych obrazków. I to był akurat strzał w dziesiątkę.

„Heroiczny” to gorzka opowieść o świecie, w którym brak pieniędzy oznacza brak wyboru. Fasadowe gadki o honorze żołnierza i patriotyzmie zestawione z gangsterką i falą w wojsku, co oznacza, że jak podskoczysz kapralom, to zostaniesz zdeptany jak karaluch, a wszelki słuch o tobie zaginie. Matki, żony, siostry lub córki będą mogły tylko zapłakać. Mocne, bezkompromisowe i szalenie prawdziwe kino. To przeraża najbardziej.

Ocena: 8/10
Krzysztof Połaski