Bulwersująca zbrodnia domaga się adekwatnej teorii spiskowej. 50 lat po tragedii w willi Polańskich ukazała się książka, która ma rzucić zupełnie nowe światło na motywy zabójców.
Tom O’Neill sprawą morderstw przy Cielo Drive zainteresował się 20 lat temu, kiedy to - w związku ze zbliżająca się 30 rocznicą zbrodni - magazyn „Premiere” zamówił u niego materiał na ten temat. O’Neill przyjął zlecenie, choć nie bardzo wierzył, że o sprawie da się napisać coś nowego, o czym opinia publiczna jeszcze nie wie. Prawdziwe kłopoty zaczęły się jednak dopiero wtedy, kiedy podjął próbę kontaktu z hollywoodzkimi gwiazdami, które wtedy były blisko całej sprawy. Niemal wszyscy odmówili udzielenia wywiadu. Jedyną osobą, która chętnie zgodziła się na spotkanie był Vincent Bugliosi, prokurator, który doprowadził do skazania Mansona i trzech dziewcząt z jego „Rodziny”. Tamten proces to dla niego szczytowy moment kariery. Opisał go w książce „Helter Skelter”, która uchodzi za „kanoniczną” wykładnię kulis tamtej tragedii. Zdaniem prokuratora, do którego przychylił się sąd i przysięgli, motywem makabrycznej zbrodni była obłąkańcza koncepcja wojny między rasami białą i czarną, z której ocaleć miał tylko Manson i jego „Rodzina”. Zlecone przez Mansona zabójstwa miały przyspieszyć wybuch tego konfliktu, gdyż ich sprawstwem miano obciążyć radykalną organizację Czarne Pantery, walczącą o prawa Afroamerykanów. Motyw mocno pokręcony, ale w końcu nikt nie miał wątpliwości, że Manson jest szaleńcem.
Szukając jakiegoś oryginalnego punktu zaczepienia O’Neill zaczął analizować elementy niepasujące do tej układanki, niektóre zresztą podsunięte mu bezwiednie przez Bugliosiego. Zaintrygował go przytoczony w „Helter Skelter” cytat z wypowiedzi anonimowego znajomego Polańskiego i jego żony: „odjazdowe życie, odjazdowa śmierć”. Czyżby istniały powiązania między stylem życia ofiar, a zbrodnią? O’Neill zaczął badać powiązania Wojciecha Frykowskiego i Jaya Sebringa ze środowiskiem handlarzy narkotyków. Czy tu zbiegły się ich ścieżki z Mansonem, który kontrolował członków swojej sekty faszerując ich LSD? Jednoznacznych dowodów nie znalazł, za to natrafił na pierwsze ślady powiązań hollywoodkich dilerów z tajnymi służbami.
Kolejny trop to zadziwiająca wyrozumiałość amerykańskiego wymiaru sprawiedliwości dla Mansona i jego towarzyszek w ciągu dwóch lat poprzedzających zbrodnię w Bevery Hills. Zarówno on jak i niektóre członkinie jego „Rodziny” wielokrotnie i w sposób niemal ostentacyjny, łamali reguły zwolnienia warunkowego, byli zatrzymywani, aresztowani, a jednak szybko wracali na wolność, wbrew elementarnym regułom działania wymiaru sprawiedliwości. Czyżby ktoś rozłożył nad nimi parasol nietykalności? Ten wątek nigdy nie był w trakcie śledztwa i procesu rozpatrywany.
Artykuł Toma O’Neilla w „Premiere” nigdy się nie ukazał. Autor zebrał zbyt wiele materiału by zamknąć go w pięciu tysiącach słów. Akta rozrosły się do niebotycznych rozmiarów. O’Neill, którego życiem dziennikarskie śledztwo zawładnęło bez reszty, popadł w ruinę. W efekcie musiał przyjąć współpracownika, Dana Pipenbringa z „New Yorkera”. Ich wspólne dzieło ukazało się dopiero w tym roku, w 50. rocznicę tamtej tragedii.
Nie ma sensu streszczanie wszystkich wątków liczącego ponad 600 stron tomiszcza. Jak się już Państwo zapewne domyślili, kryje się za nimi teoria spiskowa, której tropy prowadzą do CIA. Można wierzyć albo nie, ale i tak książkę czyta się z wypiekami na twarzy.
Tom O’Neill, Dan Piepenbring - „Manson. CIA, narkotyki, mroczne tajemnice Hollywood”, Wydawnictwo Akurat, Warszawa 2019; cena 49,90 zł.
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
