Bractwo z tradycją

Początki bractw strzeleckich sięgają czasów średniowiecza, a konkretnie XII w. Ze źródeł historycznych możemy dowiedzieć się, że średniowieczne miasto nakładało na swych obywateli obowiązek zapewnienia bezpieczeństwa mieszkańcom w przypadku zagrożenia zewnętrznego. Ze względu na poważną pozycję, jaka wywalczyły sobie cechy rzemieślnicze, one to głownie spełniały zadania obrony fragmentów murów miejskich. Przygotowaniem mieszkańców średniowiecznych miast do obrony określonych pozycji zajmowały się specjalne utworzone związki zwane cechami (bractwami) kurkowymi. Organizowały one ćwiczenia, w trakcie, których sprawdzano sprawność bojową mieszczan strzelając z łuku do kura, ptaka zatkniętego na żerdzi.

W wieku XVII w wyniku rozpowszechnienia broni palnej doszło do zmian w technice strzelania, a organizacje od tej pory nazywano „bractwami strzeleckimi”. W wieku XVIII i XIX zaczął zmieniać się charakter tych towarzystw. Na dalszy plan zaczęła schodzić sprawność fizyczna i podtrzymywanie gotowości zbrojnej. Strzelanie zaczęto traktować jako formę sportu, a sama przynależność była zaszczytem i nobilitacją dla obywateli bractwa. W ten sposób bractwa kurkowe zaczęły przeradzać się w elitarne kluby. Członkami byli przedstawiciele rzemiosł, ludzie majętni, członkowstwo pociągało, bowiem za sobą wysokie opłaty wpisowe i składki, konieczność posiadania broni oraz munduru. Do kosztowniejszych obowiązków należał zwyczaj urządzania rautów i bali przez nowo wybranego króla kurkowego, który w ten sposób czcił swoje zwycięstwo.

- Kościerskie Strzeleckie Bractwo Kurkowe założono w 1842 r. - wyjaśnia Krzysztof Jażdżewski, dyrektor Muzeum Ziemi Kościerskiej. - Pierwsze czynności mające na celu powołanie Bractwa zrealizowano już w latach 30. XIX w. Głównymi inicjatorami założenia Bractwa byli: Ludwig Beil, Mathias Dittrich, Carl Wedtke, Carl Menard, Ernst Holsteiner. Już w 1838 r. chęć przynależenia do Bractwa zgłosiło 38 osób. W 1835 r. rozpoczęto prace nad statutem bazując głównie na statucie bractwa bytowskiego oraz starogardzkiego.

W skład pierwszego zarządu weszli Ludwig Beil, Mathias Dittrich, Carl Klabunde, Carl Wedtke oraz Franz Pellowski. Już w 1843 r. wydzielono 4 morgi i 46 prętów na potrzeby Bractwa przy drodze prowadzącej do Wieprznicy. W przeciągu kilku następnych lat przystąpiono do budowy siedziby Bractwa (celestatu) oraz strzelnicy. W 1864 r. do Bractwa należały już 64 osoby. Byli to głównie bogaci rzemieślnicy, rolnicy i urzędnicy. W roku tym w skład zarządu weszli: August Hahn, Carl Zynda, Flatow i Ludwig Beil. W 1910 r. bracia uchwalili budowę nowej siedziby. Zbudowano ją w niecały rok później. Parter Bractwo za określoną sumę w całości dzierżawiło restauratorom.