Jasnowidz z Człuchowa, Krzysztof Jackowski odpowiada na listy [PRZEPOWIEDNIE DLA CZYTELNIKÓW]

Janina P.: - Mam 66 lat, z wykształcenia jestem pedagogiem. Dużo pracowałam społecznie, organizowałam różne imprezy o charakterze charytatywnym. Pomagałam ludziom starszym, samotnym i chciałabym to robić dalej, ale dwa lata temu zachorowałam. Najpierw znalazłam się na oddziale wewnętrznym, gdzie stwierdzono u mnie zapalenie miedniczek nerkowych, ale lekarz - urolog wykluczył tę diagnozę, bo rzekomo nie miałam temperatury. Jedyne co zyskałam w tym szpitalu, to przeczulica i co najgorsze - przestałam widzieć w dziennym świetle. W słońcu wszystko jest białe, widzę w szarości lub wieczorem. Wtedy mogę nawet prowadzić samochód. Od listopada 2011 r. zaczęły u mnie występować zaburzenia równowagi. Byłam u wielu neurologów, sugerowano, że może to być borelioza. W kwietniu 2012 r. znalazłam się w Akademii Medycznej, gdzie pobrano mi płyn rdzeniowo-mózgowy, wynik badania w kierunku boreliozy był ujemny. Podczas 14 dni pobytu lekarze nie byli w stanie postawić diagnozy. Moją dolegliwość określono jako polineuropatię o niezbadanym podłożu. Zaaplikowano mi terapię immunoglobiną, która po 6 miesiącach nie przyniosła najmniejszej poprawy. Wypisując mnie ze szpitala, kazano zgłosić się po 6 miesiącach i wtedy lekarze zastosują kurację sterydami. Ponownie przyjęto mnie do szpitala 2 stycznia 2013 r., zrobiono rezonans głowy, badanie przewodnictwa nerwowego i dopplerowskie badanie tętnic szyjnych. Po 8 dniach stwierdzono, że niepotrzebnie zajmowałam miejsce w szpitalu, bo wyniki mam dobre. Natomiast na to, że nie mogę utrzymać równowagi, drętwieje mi lewa ręka i nadal nie widzę na prawe oko stwierdzono, że tak musi być. Byłam też u wielu okulistów, robiono mi wiele różnych badań, podczas których stwierdzono wylew do oka prawego oraz, że nie będę widziała na to oko. W 2007 roku dokonałam zabiegu usunięcia worków pod oczami, czy to co się dzieje ze mną może być efektem źle przeprowadzonej operacji chirurgii plastycznej? Trudno rozliczać tamtego lekarza, bo nie żyje. Czy mam szanse na normalne życie i kto mógłby mi pomóc? Straciłam wiarę w lekarzy, którzy podczas prywatnych wizyt obiecują, że postawią mnie na nogi, ale mimo zapisywanych drogich specyfików, stan mojego zdrowia nie ulega poprawie.
Krzysztof Jackowski: - Stara to prawda, ale ciągle aktualna, że w leczeniu najważniejsze jest postawienie diagnozy. Według mnie, według mojego poczucia, to Pani ma całkowicie rozchwiany system hormonalny. Wszystko to mogło się rozpocząć u Pani bardzo dawno, w okresie przekwitania, czyli menopauzy. Uważam, że powinna Pani wybrać się do endokrynologa i dokonać szczegółowych badań. Nie wiem, czy mam dobre poczucie, ale proszę spróbować.