Księżna Diana chorowała na bulimię. Lady Di zmagała się z zaburzeniami odżywiania od zaręczyn z księciem Karolem

Bulimia Diany Spencer, czyli księżnej Diany, zaczęła się, gdy miała niecałe 20 lat i ściśle wiąże się z zaręczynami z księciem Karolem w lutym 1981 roku. W jej biografii, opublikowanej przez Andrew Mortona „Diana. Moja historia”, Lady Di wyznała:

– Zaczęłam cierpieć na bulimię tydzień po zaręczynach. Żeby ją przezwyciężyć, potrzebowałam prawie dekady. Mój mąż położył dłoń na mojej talii i powiedział: „O, do najszczuplejszych chyba nie należysz, prawda?”.

Diana, która w czasie przymiarek sukni ślubnej początkowo miała ok. 67 cm w talii, w lipcu 1981 roku dobiła do 58 cm. Jak podkreślała „królowa ludzkich serc”, bulimia łączy się z poczuciem wstydu i nienawiści do siebie.

Przyczyny występowania bulimii to:

• brak samoakceptacji i/lub akceptacji środowiska,
• samotność,
• zaburzenia psychiczne,
• odrzucenie przez środowisko,
• problemy rodzinne,
• patologie występujące w rodzinie,
• przykre doświadczenia w przeszłości,
• nieprawidłowe cechy osobowości.

Osoby chorujące na bulimię mają zaburzone mechanizmy samokontroli i samoregulacji, przez co ulegają napadom kompulsywnego objadania się, po których próbują „przeciwdziałać” skutkom obżarstwa, prowokując wymioty, zażywając środki przeczyszczające czy leki moczopędne. Inne sposoby, do których uciekają się chorzy na bulimię, to nadmierny wysiłek fizyczny lub głodówki. Objadanie się często jest skrzętnie planowane. Aby nie zostać przyłapanym, bulimicy wybierają noc lub momenty, kiedy są sami w domu, przez co ich zaburzenie odżywiania długo może pozostać w ukryciu. Księżna Diana chorowała na bulimię 10 lat.

Zobacz video, na którym księżna Diana mówi o zaburzeniach odżywiania:

Bulimia (żarłoczność psychiczna, łac. būlīmia nervosa) to zaburzenie odżywiania, które charakteryzuje się napadami objadania się, po których następują zachowania kompensacyjne:

• wywoływanie wymiotów,
• nadmierne ćwiczenia fizyczne,
• używanie leków moczopędnych,
• stosowanie środków przeczyszczających,
• głodówki,
• wykonywanie lewatyw.

Mimo że chorzy na bulimię zdają sobie sprawę z braku kontroli nad swoim zachowaniem dotyczącym jedzenia, to nie potrafią przerwać cyklu objadania się i zachowań kompensacyjnych.

Bulimia jest chorobą o podłożu psychicznym. Chorzy odczuwają głód nawet tuż po jedzeniu, a niektórzy z nich po zwymiotowaniu i uczuciu ulgi, jakie się z tym wiąże, ponownie się przejadają, by znów je wywołać.

Okresy obżarstwa wyzwalają m.in.:

• stres,
• niepokój,
• nuda,
• uczucie przykrości.

Na bulimię 10-krotnie częściej zapadają kobiety niż mężczyźni. Bulimia występuje też częściej niż anoreksja – od 4 do 6 razy.

Bulimia jest chorobą, która wpływa nie tylko na zdrowie psychiczne i fizyczne, związane z przejadaniem się i zachowaniami kompensacyjnymi. Konsekwencje, jakie się z nią wiążą, są bardzo poważne, a w pewnych przypadkach mogą doprowadzić nawet do śmierci, ale dzięki leczeniu można znacznie poprawić stan zdrowia.

Skutki, do jakich może dojść przez bulimię, to m.in.:

• nadżerki i uszkodzenia przełyku i/lub żołądka,
• uszkodzenia gardła i strun głosowych,
• uszkodzenia zębów,
• wiotkość żołądka,
• uszkodzenia nerek,
• wzrost ryzyka chorób serca.

Podobnie jak w przypadku wielu chorób, również leczenie bulimii przynosi najlepsze rezultaty, jeżeli jest wdrożone możliwie jak najszybciej. Leczenie jest dobierane indywidualnie, ale niezwykle ważną rolę odgrywa tutaj psychoterapia. Pomaga ona pacjentom nauczyć się zwalczać automatyczne myśli i zachowania, a także – jeżeli jest ku temu wskazanie – leczenie przeciwdepresyjne. Inne istotne elementy leczenia to pomoc dietetyka. Znane są też pozytywne rezultaty leczenia hipnoterapią.

Źródła:

• What to know about bulimia nervosa Medical News Today
• BULIMIA NERVOSA NATIONAL EATING DISORDERS ASSOCIATION
• The Crown: Diana’s struggle with bulimia – when it happened and what she said about it Independent