Felieton szczepuły

Nie lubię świąt - wyznają niektórzy celebryci. - U nas nawet stołu nie ma - opowiada jedna ze znanych osób - więc nie ma przy czym usiąść. Gdy ktoś jest głodny, to w lodówce są parówki. Wspomina, że już jako dziecko nie znosiła świąt i chciała się urodzić sierotką Marysią, by nikogo nie mieć.

Smutny był ten słoneczny poniedziałek, 28 października. Zmarł Tadeusz Mazowiecki. Przypominam sobie Sierpień '80. Przyjechał do Stoczni Gdańskiej im. Lenina z Bronisławem Geremkiem. Potem pojawili się tam kolejni inteligenci, doradcy, jak ich nazywano, ale ci dwaj byli bez wątpienia najważniejsi.

Czytam książkę Torańskiej "Smoleńsk". Wywiady skończone i te, których nie zdołała dopracować, publikowane i nie, rozmowy z krewnymi ofiar i z politykami o różnych przekonaniach. Wszystkie taktowne, przeprowadzane z szacunkiem i empatią, choć dociekliwe, jak zwykle u Teresy.

Na scenie politycznej coraz ciekawiej, marsz związków zawodowych przez stolicę był w opinii większości komentatorów imprezą udaną. Nie doszło do awantur, a wznoszone przez związkowców rytualne okrzyki "rząd musi odejść" nikogo nie zbulwersowały, bo prezes Kaczyński i jego koledzy powtarzają tę frazę od lat.

Niby nic, a tak to się zaczęło,/niby nic, zwyczajne "pa pa pa"/ jest w orkiestrach dętych jakaś siła,/bo to było tak: wielka związkowa orkiestra przemaszerowała ulicami Warszawy, huknęły puzony, trąby, rogi, oboje, basowały tuby, waliły kotły i bębny, jęczały flety... Chór puentował każdą arię okrzykiem: - Zło-dzie-je, zło-dzie-je...

Nareszcie otworzyły mi się oczy. Przeczytałam w "Rzeczpospolitej" wywiad z prezesem Kaczyńskim i inaczej patrzę na świat. W szczególności na Polskę. Idę do sklepiku osiedlowego i, kupując bułki, spoglądam podejrzliwie na właściciela, którego znam od lat.

Pod koniec sierpnia myślę o Solidarności. Widzę Wałęsę niesionego na ramionach kolegów do bramy i słyszę jak woła: "…mamy niezależne, samorządne związki zawodowe". I przypominam sobie ten niezwykły entuzjazm, z jakim wracaliśmy do redakcji, by napisać o tym cudzie!

W upalne popołudnie siedzę w cieniu orzecha (włoskiego!) i marzę o Morzu Śródziemnym. Ponieważ nie mogę wyjechać na wakacje, czytam "Brewiarz Europejczyka" Zygmunta Kubiaka. W eseju "Z Rzymu i z Neapolu" pisze o dewastacji grobu Wergiliusza i rozmyśla nad zjawiskiem motłochu.

Minister spraw wewnętrznych zatrudnił w charakterze swego doradcy dwudziestolatka. Do oburzonych tym wydarzeniem dołączył Jarosław Gowin. Powiedział, że na takie stanowisko trzeba mieć mądrość życiową, która przychodzi z wiekiem. Niby racja, ale… Mnie znacznie bardziej odpowiadał młody Gowin niż Gowin "stary".

Stało się coś zupełnie wyjątkowego: młoda, zdrowa kobieta urodziła dziecko! Świat jęknął z zachwytu. Jeśli ktoś miał wątpliwości, czy monarchia jest potrzebna - teraz już mieć ich nie powinien. Cóż by nam dało tyle radości! Royal baby wyjechało z rodzicami ze szpitala, wjechało do pałacu, och, jak ślicznie wygląda księżna Kate w niebieskiej sukience, a William, jaki dzielny tata… Prawnuka pokazano królowej Elżbiecie i oczywiście ją oczarował.

Jedni czytają Zytę Oryszyn (polecam jej "Zatopioną Atlantydę") i Jana Polkowskiego ("Ślady krwi" to świetna powieść), jeszcze inni biografie słynnych ludzi (też czytałam ostatnio kilka dobrych, a jedną sama napisałam). Każdy z nas ma też swoje sympatie i antypatie polityczne. I dobrze. Jednomyślność należy do czasów słusznie minionych.

"To był bieg z przeszkodami, ale szczęśliwie dotarliśmy do mety" - oznajmił uśmiechnięty komisarz Janusz Lewandowski. - Zatem unijne pieniądze popłyną do Polski szerokim strumieniem! Nie dla wszystkich jest to dobra wiadomość, bo a nuż złoty deszcz wzmocni nie tego, kogo powinien?

Narzekamy na wszystko i na wszystkich, oczywiście przede wszystkim na polityków, którzy zgotowali nam zły los. Znajomy jęczy, że jeszcze nigdy nie było mu tak źle. - Jeżdżę autem bez dachu i jem spleśniały ser - powiada. Wina Tuska!

Serce lewicy zabiło ostatnio przyspieszonym rytmem, a z trzewi działaczy zapewniających, że lewica jest sexy i trendy, dobyła się zapomniana, ale jakże seksowna pieśń: - Wyklęty powstań, ludu ziemi, powstańcie, których gnębi głód…

Posłanka Pawłowicz modli się o rozwalenie Unii Europejskiej. I słusznie, bo po co nam te cholerne unijne srebrniki? Po co nam nowe drogi, którymi zaraza europejska pędzikiem może do nas dotrzeć. Po co nam pieniądze na edukację, skoro nie chcemy posyłać dzieci do szkół, bo nie godzimy się na skrócenie im dzieciństwa i chcemy ratować maluchy przed Tuskiem! Nie tylko maluchy zresztą, ale cały naród ratować musimy.

"4 czerwca 1989 roku to święto PRL-bis! Czczenie tej daty jako święta wolności to po prostu bezczelna manipulacja, która nie ma nic wspólnego z historyczną tradycją Polski.

Spać nie mogę, denerwuję się, palce gryzę, bo ciągle nie wiem, czy poseł Gowin będzie kandydował na stanowisko przewodniczącego Platformy. Codziennie pojawia się w mediach i przekonuje, że jeszcze nie czas na deklarację, ale dodaje chytrze, że "w PSL nikt nie stawiał na Piechocińskiego", dając do zrozumienia, że wszystko zdarzyć się może. Więc nie tracę nadziei.

Leszek Miller zachwala w tabloidzie "Niezbędnik historyczny lewicy". Wyjaśnia, że musi dać odpór "historykom z IPN" (bierze to określenie w cudzysłów, chcąc nam pewnie dać do zrozumienia, że pracujących w tej instytucji za historyków nie uważa), a także politykom prawicowym i wszelkiej maści publicystom, w tym "katolickim" (znowu cudzysłów, który ma pokazać ogólne obrzydzenie do pismaków na przykład z "Tygodnika Powszechnego" czy z "Więzi") - którzy robili ludziom kisiel z mózgu: że kazamaty, że ocet na półkach, że zdrada narodowa… Więc w "Niezbędniku" znajdą się informacje prawdziwe, które - jak twierdzi Miller - od z górą dwudziestu lat zakłamuje się, przemilcza, ignoruje!

Świat tak się komplikuje, że zwykłemu śmiertelnikowi trudno nadążyć. Jeszcze wczoraj mecenas Rogalski wierzył w zamach w Smoleńsku, opowiadał o sztucznej mgle i - użyję sformułowania Wańkowicza - brekekes. Nagle mgła ustąpiła, hel się ulotnił i mecenas ujrzał jasno cała prawdę. Okrutne tabloidy wytropiły, że będąc pełnomocnikiem Jarosława Kaczyńskiego, zainkasował ponad trzysta tysięcy złotych.

Słoneczko przygrzało i politycy jak ptacy wylecieli w pole, gdzie lud prosty, a poczciwy żyje, wieści z ważnych politycznych ust spragniony. Więc ćwierkają, śpiewają, gwiżdżą, kukają, puszą piórka, ostrzą dzioby i pazury, wzbijają się pod niebo.

Nikt się nie zorientował, że to nowy, sprytny koncept Palikota. Przekonał Aleksandra Kwaśniewskiego, by udawał atak choroby filipińskiej. Dzięki temu konferencja prasowa Europy Plus, której nikt by nie zauważył, bo nie padło tam ani jedno interesujące słowo, stała się przebojem tygodnia.

Matka jednej z ofiar oskarża premiera Tuska, że zabił jej syna. Dziennikarz komentując tę wypowiedź mówi, że matkę usprawiedliwia ból. Czy chodzi o ból, czy o politykę?