Nasza Loteria SR - pasek na kartach artykułów

Świat według mistrzyni fitness Aleksandra Kobielak

Irena Łaszyn
Fotel w kształcie bucika na obcasie przywiozła z Chicago, puchary są z całego świata
Fotel w kształcie bucika na obcasie przywiozła z Chicago, puchary są z całego świata Przemek Świderski
Mama jest jej największą fanką i przyjaciółką, ale najważniejszy medal zdobyła dla taty, który zginął tragicznie rok wcześniej. Przeczytajcie o Aleksandrze Kobielak, mistrzyni świata fitness, projektantce i aktorce, szukającej ładu pośród chaosu.

W jej mieszkaniu można dostać oczopląsu, bo tu nawet okap nie przypomina urządzenia, którym jest w istocie. Spowity kawałkiem poskręcanego, wygładzonego przez górski strumień drewna, współgra z kawałkiem nieoszlifowanego granitu na ścianie i afrykańskimi rzeźbami z hebanu. Na tych murzyńskich figurach - kolorowe latarenki, z zupełnie innej bajki, a obok - egipskie koty, stara maszyna do szycia i zabytkowa komoda z targu staroci. Jeszcze jakieś lampiony, szezlongi, manekiny wystawowe, puzderka, poplątanie z pomieszaniem. Feeria barw, gra świateł. Żarówki, dyskretnie osłonięte, są we wszystkich możliwych miejscach. Niektóre zagłębienia w ścianach gospodyni własnoręcznie wydłubała i osłoniła ręcznie pomalowaną regipsową płytą.

Miniaturowa umywalka w toalecie, wypełniona kolorowymi kulkami, ma na sobie część durszlaka i egzotyczną szydełkową spódnicę, zamiast porcelanowej nogi, lustro jest na suficie, puchary - na półce nad spłuczką, w łazience brakuje ściany, a sypialnia, za parawanem ze scenicznych strojów, jest cała w wielkie purpurowe róże. Róże na fototapecie, róże na pościeli, kolorowe piórka, bibeloty, zdjęcia i obrazy. Na suficie tapeta o fakturze zgniecionego materiału, do niedawna był baldachim, ale go zdjęła.

No i winiarnia: Szyjka w przedpokoju, reszta butelki tuż nad łóżkiem. Albo odwrotnie, któż by to spamiętał.
- Cegły kominkowe, z okrągłym otworem, akurat na flaszkę, kupiłam po 1,60 zł w sklepie budowlanym - uśmiecha się Aleksandra Kobielak.

Sama to wszystko wymyśliła, zaprojektowała, a w dużej mierze - także wykonała.
Mieszkanie jest w zwyczajnym bloku, na gdańskim Ujeścisku, tyle że bez tradycyjnych ścian i mebli. Te z lat 80., toporne pilśniówki, przemalowała na złoto, zamontowała szklane uchwyty, coś tam jeszcze nabazgrała, by wyglądały równie odjazdowo, jak pozostałe. Całość przypomina labirynt, w którym nawet duża dziewczynka czuje się jak Alicja w Krainie Czarów.
- Bibelotyzm wziął się stąd, że ja zawsze dużo podróżowałam, trochę mieszkałam w Stanach, trochę w Warszawie, trochę w Gdańsku. Kupowałam więc po kilka sztuk tego samego, żeby mieć w każdym miejscu, w którym sypiam - tłumaczy.

- Ola prawie nikogo tu nie wpuszcza - wyjawia mama, Maria Irena Kobielak. - Ona chroni swoją prywatność. Zanim przyjdą goście, zasuwa te wielkie szklane drzwi i udaje, że ma tylko salon z aneksem.

Mama, tata i ja

Mama też jest gościem. Od kilku lat mieszkają oddzielnie, choć niektórzy myślą, że one nigdy się nie rozstają. Razem jeżdżą na zawody, konkursy, mistrzostwa. Nieważne, czy to Bełchatów czy Sydney. Sport czy teatr. Córka na scenie, mama - za kulisami lub na widowni. Zwykle pierwsza pędzi z kwiatami, pełna dumy.

- Nie zapomnę, gdy po raz pierwszy zdobyła medal na mistrzostwach Europy i usłyszałam polski hymn - wzrusza się pani Maria. - Oboje z mężem płakaliśmy.

Mama zawsze jest przy niej. Na wszelki wypadek. Już inaczej nie potrafi.
- Jest moją największą fanką - uważa pani Ola. - Dopinguje mnie, krytykuje i rozpieszcza. Pomaga i przeszkadza. Czasem się ostro kłócimy, czasem przytulamy. Przyjaźnimy się.

Najbardziej się na mamę wściekała, gdy po raz setny usiłowała… posprzątać jej pokój. I nagle tam, gdzie miała skarpetki i staniki, znajdowała rzeczy w danej chwili bezużyteczne. Ależ się wtedy darła!
Niekiedy kłóciły się o sprawy zawodowe, na przykład o szpagat.

- Ja też kiedyś uprawiałam gimnastykę artystyczną - wyjaśnia pani Maria. - Kariery nie zrobiłam, bo szybko wyszłam za mąż, urodziłam syna, zajęłam się innymi sprawami. Ola pojawiła się 12 lat później, 24 stycznia 1971 roku, w gdańskim szpitalu, wówczas przy ulicy Świerczewskiego. Mąż był wtedy w morzu, gdzieś koło Halifaksu. Gdy dotarła do niego wiadomość, że ma córkę, mimo sztormu wybiegł na śliski pokład, by obwieścić to głośno całemu światu. Mało go nie zdmuchnęło…

Ola spuszcza głowę. Nie znała tej historii. Adam Kobielak zginął w marcu 1999 roku, został zastrzelony przez jakiegoś bandytę w zakładzie jubilerskim, w którym pracował.

- To ja go znalazłam - mówi Ola. - Poszłam tam, bo potrzebowałam trochę kleju.
- Wystarczy - ucina pani Maria. - Nie rozdrapujmy ran. To był kolejny dramat w naszej rodzinie. Pięć lat wcześniej zginął w wypadku nasz syn Waldek, znany muzyk. Wystarczy.

Ola milknie.
- Ten najważniejszy medal, z Mistrzostw Świata Fitness, zdobyłam dla taty - mówi cicho. - Bo on zawsze mi kibicował, cieszył się z najdrobniejszego sukcesu. To on nauczył mnie samodyscypliny, punktualności, odpowiedzialności. Wtedy, w Warszawie, w 2000 roku, już go nie było. Ale to jego medal.

Gdy go odbierała, nie umiała powstrzymać łez. Na podium tak mocno płakała, starając się zasłonić ręką, że nie ma prawie żadnych zdjęć.
A potem poczuła ulgę. Zrozumiała, że zdarzyło się coś bardzo ważnego. Spełniły się marzenia. Jej. Mamy. Taty.

Maluje w szwalni

Zdolności manualne miała od zawsze. I nieprawdopodobną chęć tworzenia, połączoną z trójwymiarowym myśleniem.

- Przenosiłam to na rzeźbę, na papier, na szydełko, na ciuch, na inne rzeczy - opowiada. - Jestem dzieckiem komuny, w szkole miałam zajęcia praktyczno-techniczne, wszystko potrafię. Może mam to w genach, po mamie, która też przejawia artystyczne zacięcie?

- Gdy córka zaczęła studiować w Akademii Sztuk Pięknych, zaczęłam chodzić na zajęcia jako wolny słuchacz - zdradza pani Maria. - Tak mnie to urzekło, że potem wstąpiłam do Nadbałtyckiego Zrzeszenia Malarzy Nieprofesjonalnych im. prof. Mokwy, uczyłam się dwa i pół roku. Malowałam i nadal maluję, interesuje mnie wszystko, od portretu po martwą naturę. Gdy tworzę, odpływam do własnego świata, wyciszam się. Ale nie wiem, czy jestem lepsza niż Ola, bo Ola przepięknie maluje. Tylko nie ma na to czasu, zajmuje się sportem.

Pani Ola zauważa, że nie tylko. O, na przykład te stroje sama projektuje, szyje i… maluje, w zależności od fantazji.

- Ostatnio przeszłam z farb na te maszyny - wskazuje część pracowni, między łazienką a garderobą. - Szyję suknie, zakładam je na manekiny i ma

Dołącz do nas na Facebooku!

Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!

Polub nas na Facebooku!

Dołącz do nas na X!

Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.

Obserwuj nas na X!

Kontakt z redakcją

Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?

Napisz do nas!
Wróć na dziennikbaltycki.pl Dziennik Bałtycki