Rozważania na Wielką Sobotę 2019. Zmartwychwstały działa po swojemu i trzeba się uczyć znajdować Go tam, gdzie po ludzku nie warto szukać

Gdańscy dominikanie modlą się Liturgią Godzin w stallach w prezbiterium kościoła (przynajmniej tak było przed zamknięciem Mikołaja). Nasze stalle to szczególny „mebel”, składający się z rzędów gotyckich siedzisk. Za plecami znajdują się tzw. zaplecki: rokokowe, niezwykle ozdobne, przedstawiają sceny z życia Jezusa oraz Świętego Dominika, założyciela Zakonu i Świętego Jacka, założyciela gdańskiego klasztoru dominikanów. Jedna rzeźbiona scena zasługuje dziś na naszą szczególną uwagę.

Płaskorzeźba przedstawia spotkanie Jezusa Zmartwychwstałego z Marią Magdaleną, które opisuje ewangelista Jan, kiedy opowiada, jak to Maria przy pustym grobie „zobaczyła stojącego Jezusa, lecz nie poznała, że to jest Jezus. Jezus odezwał się do niej: „Kobieto, dlaczego płaczesz? Kogo szukasz?” Ponieważ wydawało się jej, że to jest ogrodnik, powiedziała Mu: „Panie, jeśli ty Go wyniosłeś, powiedz mi, gdzie Go złożyłeś, a ja Go wezmę”. Jezus rzekł do niej: „Mario!” Ona odwróciła się i powiedziała do Niego po hebrajsku: „Rabbuni” (J 20, 14-16). Dlatego Jezus w naszych stallach przedstawiony jest w kapeluszu ogrodnika i z łopatą w ręku.

I tak już jest, że nie zawsze jesteśmy w stanie od razu rozpoznać Boga, jest tak inny od nas, że wymyka się ludzkim schematom. Co więcej, jak mówi Ewangelia, ukrywa się w najmniejszych. „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili” (Mt 25, 40). Trzeba się zgodzić na to, że Zmartwychwstały działa po swojemu i trzeba się uczyć znajdować Go tam, gdzie po ludzku nie warto szukać.

Prorok Izajasz przypomina, że „myśli Boga nie są myślami naszymi” (Iz 55, 8), ale należy pamiętać, że niezależnie od tego Bóg zdecydował się na radykalną bliskość z człowiekiem. Czasem bliskość subtelną, ale zawsze życiodajną.