"Rosja poza Rosją". O swojej fascynującej podróży w głąb Azji opowiada Kinga Lityńska [rozmowa, konkurs - wygraj książkę]

b]Tytuł Twojej książki to „Rosja poza Rosją”. Dużo jest tych rosyjskich elementów w Kirgistanie i Kazachstanie? Czy Związek Radziecki w tych krajach to już faktycznie daleka przeszłość?[/b]
Sporo. Kirgistan odzyskał niepodległość odstępując od Związku Radzieckiego 31 sierpnia 1991 roku, ale wciąż symboliczne ciut-ciut jednoczy narody, babuszki w chustkach na głowach, marszrutki,pomniki Lenina, obmierzłe hotele robotnicze wyposażone w sprężynujące łóżka, pirożki, czyli rosyjska kuchnia i przede wszystkim piwo i samogon nadające ton niejednej kirgiskiej biesiadzie to aspekty rosyjskości, jaką nietrudno odnaleźć w obu krajach – Kirgistanie i Kazachstanie. Jednak elementem największej wagi świadczącym o radzieckiej spuściźnie jest język rosyjski, którym biegle władają wszyscy obywatele Kirgistanu i Kazachstanu w każdym wieku. Wydawałoby się, że po 1991 roku język rosyjski będzie pierwszym aspektem kultury okupanta, o którym obywatele byłych państw bloku socjalistycznego będą chcieli zapomnieć. A jednak tak się nie stało. Rosyjski nie tylko nie wyszedł z obiegu, co nabrał nowego znaczenia – stał się paszportem po rosyjskiego rubla. Rosja – matka, karmicielka. Takimi słowami określa Rosję Kirgizi i Kazachowie. Moskwa obiecuje stałą pracę i dużo wyższe zarobki, zatem motywacja, by władać rosyjskim jest znaczna. Przekonałam się o tym odwiedzając wioskę Arkyt w Kirgistanie. Rodzice 8-letniej Nastii wyjechali w celach zarobkowych do Rosji, a dziewczynka pozostaje pod stałą opieką swojej… nauczycielki matematyki. Takich sytuacji, kiedy rodzice decydują się na opuszczenie kraju, rodziny, dzieci jest wiele, a potomstwo zostaje wychowywane przez dziadków, rodzinę, czy przyjaciół domu. Można rzec: Wolność wolnością, a bieda biedą.