Piotr Adamowicz o emocjach rok po śmierci brata: "Alergicznie reaguję na dźwięk syren pogotowia"

Czas goi rany?
Jest takie powiedzenie ludowe, ale odpowiedź na to pytanie nie jest łatwa. Bo to była bardzo głośna sprawa. I ciągle jest żywa. Żywe więc są tamte wspomnienia.

Jakie obrazy zostały w pamięci, których nawet czas nie jest w stanie usunąć?
To nie obrazy, a raczej sygnały. Alergicznie reaguję na dźwięk syren karetek pogotowia. Alergicznie. Bo ich dźwięk to natychmiastowe skojarzenie z wieczorem 13 stycznia 2019 roku. Kiedy dowiedziałem się, że z Pawłem stało się coś złego, jechaliśmy z żoną samochodem do Uniwersyteckiego Centrum Klinicznego tuż za karetką, która jechała jakieś dwieście metrów przed nami. Dlatego ten dźwięk za każdym razem budzi tamto wspomnienie. To pewnie kiedyś minie. Ale na razie jeszcze nie. Inne, przykre skojarzenie budzi we mnie utwór "Sound of Silence", który towarzyszył tym smutnym dniom. A przy różnych spotkaniach i wspomnieniach jest nierzadko odtwarzany. To mnie też wewnętrznie rozkłada.

W tamtych, dramatycznych chwilach trudna też była pewnie samotność. Żona brata za granicą, rodzice starsi, wszystko spadło na pana barki.
Było trudno. Wiedziałem, że jest bardzo źle. A w tyle głowy miałem świadomość, że jest jeszcze gorzej... Ale kierowało mną wtedy myślenie zadaniowe. Musiałem się zająć różnymi sprawami. Koncentrowałem się na rzeczach do wykonania. Co mnie w pewien sposób chroniło przed rozpamiętywaniem. Ale to wraca. Psychologowie mówią o odłożonej w czasie żałobie. Tuż po świętach Bożego Narodzenia polecieliśmy z żoną do Odessy na krótki odpoczynek. A tam kolejne uderzenie świąt. I przypomnienie tego, że to Boże Narodzenie było inne, niż kiedyś. Bez brata.