Państwowa Galeria Sztuki w Sopocie: Możesz obejrzeć wybrane dzieła z kolekcji Wojciecha Fibaka. Wystawa czynna do 18 września 2022 r.

Artyści, których prace możemy zobaczyć to: Magdalena Abakanowicz, Jan Berdyszak, Agata Bogacka, Marek Chlanda, Jan Dobkowski, Tadeusz Dominik, Wojciech Fangor, Stanisław Fijałkowski, Stefan Gierowski, Zbigniew Gostomski, Izabella Gustowska, Mieczysław T. Janikowski, Jerzy Kałucki, Tadeusz Kantor, Bronisław Kierzkowski, Aleksander Kobzdej, Łukasz Korolkiewicz, The Krasnals, Jan Lebenstein, Alfred Lenica, Marcin Maciejowski, Henryk Musiałowicz, Jerzy Nowosielski, Andrzej Nowacki, Teresa Pągowska, GerritRietveld, Teresa Rudowicz, Wilhelm Sasnal, Kajetan Sosnowski, Henryk Stażewski, Leon Tarasewicz, Jan Tarasin, Jerzy Tchórzewski, Teresa Tyszkiewicz, Piotr Uklański, Ryszard Winiarski, Andrzej Wróblewski, Jan Ziemski, Rajmund Ziemsk.

Kolekcja Wojciecha Fibaka ma specyfikę kolekcji muzealnej – jest to szeroki zbiór prac z pewnego wycinka czasu obrazujący wielokierunkowość poszukiwań kolekcjonera, ale też co ważne dość obiektywnie polską scenę artystyczną przede wszystkim drugiej połowy XX w. i początków XXI w.

Pierwotne zainteresowania Wojciecha Fibaka koncentrowały się na polskim malarstwie przełomu XIX i XX wieku (np. na twórczości Piotra Michałowskiego czy Władysława Ślewińskiego) i École de Paris (np. na Eugeniuszu Zaku, Meli Muter, Tadeuszu Makowskim), z czasem jednak punkt ciężkości kolekcji przesunął się na polską klasykę nowoczesności i współczesności, na twórczość taki artystów jak: Magdalena Abakanowicz, Jan Berdyszak czy Ryszard Winiarski, ale też Leon Tarasewicz lub Marcin Maciejowski. Prezentowany na wystawie w Państwowej Galerii Sztuki wybór prac z kolekcji Wojciecha Fibaka jest w dużej mierze odzwierciedleniem oblicza polskiej sztuki powojennej i jej przemian. Na ekspozycji znaleźć można najwybitniejsze nazwiska polskiej sztuki nowoczesnej i współczesnej.

Myśl, idea, która porządkuje i wytycza linię kolekcjonowania nierzadko konkretyzuje się z czasem. Kolekcjonowanie to zjawisko, które bywa zjawiskiem zracjonalizowanym i podporządkowanym planom inwestycyjnym, ale bywa też fenomenem emocjonalnym, pasją. W związku z brakiem tradycji kolekcjonerskich w Polsce oraz ograniczeniami natury materialnej kolekcjonowanie świadome wciąż stanowi zjawisko niszowe. Tworzenie kolekcji polega na nieustannym wyborze, selekcji, zmieniają się zainteresowania i upodobania kolekcjonera, rozszerza się wiedza, rozwija wrażliwość, budują kompetencje, które z czasem osiągają pułap specjalistycznej wiedzy. Kolekcjonowanie to proces dynamiczny. Kolekcja jest świadomą kreacją i wyborem kolekcjonera, procesem wciąż tworzonym na nowo, aktualizującym się poprzez kolejne doświadczenia, spotkania z artystami, kuratorami, historykami sztuki czy innymi kolekcjonerami, lektury, wystawy, poprzez kolejne wybory. Posiadany obiekt sztuki emituje pewnego rodzaju energię, tworzy relacje z innymi dziełami w kolekcji, wpisuje się w istniejące konteksty lub kreuje nowe. Z całą pewnością kolekcjoner jest kuratorem własnej kolekcji, tworzącym zbiór, kreującym znaczenia czy specyficzne związki między obiektami. O znaczeniu i kulturotwórczym wpływie prywatnych kolekcji sztuki świadczyć może pochodzenie wielu najważniejszych zbiorów instytucji publicznych zarówno w Polsce, jak i zagranicą, a kolekcjonowanie w dużej mierze wpłynęło na ukształtowanie się zachodniej tożsamości i światopoglądu. Prezentowany zbiór prac posiada wartość samoistną. Duży nacisk położony jest na polską awangardę z lat 50. i 60., ważne role odgrywają również dzieła takich artystów jak: Jerzy Kałucki, Wojciech Fangor, Stefan Gierowski czy Jan Lebenstein, ale też Izabella Gustowska czy Jan Dobkowski– każdy z tych twórców operuje odmienną poetyką i środkami wyrazu.

Wystawa w Państwowej Galerii Sztuki w Sopocie jest drugą, po prezentacji w Muzeum Okręgowym im. L. Wyczółkowskiego w Bydgoszczy w 2018 roku, tak kompleksową odsłoną kolekcji Wojciecha Fibaka, wcześniejsze dotyczące zbiorów sztuki dawnej miały miejsce m.in. w Muzeum Narodowym w Warszawie, Muzeum Narodowym w Poznaniu, Muzeum Narodowym w Krakowie (1992) czy Muzeum Narodowym w Szczecinie (1999–2000). W roku 1998 odbyła się wystawa w Państwowej Galerii Sztuki w Sopocie pt. Polski Paryż. Od Michałowskiego do Lebensteina.
Sopockiej wystawie towarzyszy katalog zaprojektowany przez Ryszarda Bienerta. Publikacja zawiera wywiad przeprowadzony z Wojciechem Fibakiem przez Cezarego Pieczyńskiego oraz esej autorstwa Andrzeja Starmacha, jak również fotografie prac eksponowanych na wystawie w Sopocie. Katalog wystawy kolekcji Wojciecha Fibaka, który z pewnego punktu widzenia jest podsumowaniem dotychczasowych działań kolekcjonera, wyznacza cezurę czasową, ale z innej perspektywy jest też upublicznieniem prywatnych zbiorów, co ma ogromne znaczenie badawcze, a pamiętajmy, że w kolekcjach prywatnych znajdują się prace funkcjonujące od wielu lat poza publicznym obiegiem. Tylko wyeksponowanie przedmiotów zgromadzonych w kolekcji, czy to w formie wystawy czy też publikacji, umożliwia ich zaistnienie w sferze publicznej.