Ojciec Tadeusz Brzozowski od 30 lat wyjeżdża na misje. Co jest najtrudniejsze w pracy misjonarza? Jak przyjęli go w Afryce?

Jak to się stało, że ojciec zaczął wyjeżdżać na misje?

- Po raz pierwszy na misje wyjechałem w 1992 roku, odpowiadając na zaproszenie przełożonych zakonnych do tego, by wzmocnić personalnie, młodą w tym czasie, misję w Kenii.

Byłem kapłanem o dwuletnim stażu, uczyłem w Lęborku w szkole średniej i pracowałem w tamtejszej parafii. Czułem się bardzo spełniony, ale w sercu było takie pragnienie, żeby zrobić coś więcej. Podzielić się swoim życiem, kapłaństwem z kontynentem, któremu może tych kapłanów jeszcze brakuje.

Nie bał się ojciec, jak to będzie?

- Oczywiście decyzja o wyjechaniu nie obyła się bez lęków, pytań. Ale czas udzielił odpowiedzi. Teraz po 30 latach pobytu w Kenii jestem głęboko wdzięczny Bogu, że dał mi to szczęście i zaproszenie, by doświadczać życia i pracy na kontynencie tak odległym.

Czy można powiedzieć, że czuje się ojciec spełniony?

- Bardzo spełniony. Czas odpowiedział i serce podpowiada, że spełnienie jest takie głębokie. Nic więcej nie mogłem otrzymać. Teraz z perspektywy czasu pozostaje radość i wdzięczność Bogu za hojność.

Kenia – inny kontynent, odległy kraj. Jak tubylcy zareagowali na ojca obecność?

- Od Kenijczyków doświadczyłem ogromnej serdeczności i gościnności. Choć wszystko tam jest inne niż znamy, zaczynając od karnacji kończąc na mentalności, to ludzie odpowiedzieli serdecznie i wspierają moją pracę zarówno nad językami jak i nad poznawaniem ich kultury, zwyczajów.

Misjonarz musi stać się tam dzieckiem i dopiero kiedy przestanie nim być, to zaczynają się kryzysy. Jak człowiek jest dzieckiem, to ufa, że ktoś go za rękę prowadzi. Takie doświadczenie bezradnego, bezbronnego dziecka towarzyszy mi od początku aż po dzień dzisiejszy. Im dłużej tam człowiek jest, to wciąż się uczy i odnosi nieustanne wrażenie, że wie bardzo mało o tamtejszej ludności.

Tym bardziej pokornie i bezradnie widzi, że to tylko fragment, że Kenijczycy wciąż zaskakują i są nieprzewidywalni w tych swoich zachowaniach. Poczucie, że jest się jednym z nich, bardzo umacnia w powołaniu misyjnym. Poczucie przynależności nie tylko plemiennej, szczepowej, ale przynależności serca do serca.

Na czym polegają misje?

- Misja posiada obszary pracy, które są prowadzone wokół kościoła misyjnego tzw. parafii. Całe duszpasterstwo jest prowadzone tak jak w Polsce. Jest dużo kaplic dojazdowych. Każda misja posiada ich z 10,20. Samochodem terenowym udaje się człowiek do tych kaplic, aby odprawić mszę świętą, poprowadzić lekcję religii, chrzcić, udzielić sakramentu małżeństwa, grzebać zmarłych. Poza tą warstwą jest warstwa społeczna, charytatywna, czyli ośrodki zdrowia, domy dziecka, szpitale, szkoły, przedszkola.

Co najtrudniejsze jest w pracy misjonarza?

- Misjonarz musi być nie tylko wytrzymały psychicznie, ale także fizycznie. Ktoś pyta, którą stroną jeździ się w Afryce. Po tej, na której jest asfalt. Brak dróg to wielkie wyzwanie. Najtrudniejsze dla misjonarza jest zmierzyć się z pogodą, klimatem. Często choroby tropikalne, które wpisane są w życie misyjne, są największym wyzwaniem. Choroba typu malaria czy ameba powodują, że nieraz trzeba pozostać, zdrowieć i się modlić.

Misje są tylko dla duchownych? Czy osoba świecka znajdzie tam dla siebie miejsce?

- Bardzo dobrze są rozwinięte misje dla osób świeckich. Starają się one pomagać w sektorze medycznym, edukacyjnym. Są nauczycielki, nauczyciele, pielęgniarki, pielęgniarze. Nie jest ich zbyt wiele w stosunku do potrzeb, ale ich obecność jest pełna nadziei, że wszystko się zmieni. Zostanie zbudowana szkoła, dzieci będą się uczyły.

Wyjazd na misje dla zakonników czy zakonnic jest dużo łatwiejszy niż dla osoby świeckiej. Osoba świecka, która chciałaby wyjechać na misje, musi przejść bardzo dużo procedur. Na końcu pozostaje ogromna odpowiedzialność za tą młodą nauczycielkę czy pielęgniarza. Afryka jest bardzo nieprzewidywalna. Każdy dzień może przynieść jakieś zagrożenie, ugryzienie węża, wypadek i wówczas pełną odpowiedzialność za życie misjonarza, wolontariusza świeckiego spoczywa na barkach innych misjonarzy. W tym celu zostały utworzone profesjonalne organizacje misyjne w kościele, które promują, wysyłają i sprawiają, że człowiek jadący tam ma zaplecze w sferze ubezpieczenia, podstawowych potrzeb: medycznych i socjalnych.

Najlepiej pomagać stąd, z Polski. Jak można to zrobić?

- Najlepiej, tak jak ja doświadczam od 30 lat tutaj w mojej parafii i gminie Pszczółki, pomagać materialnie, finansowo. Pieniądze, po zmianie na walutę kenijską, wspomogą najuboższe dzieci. Pieniądze przeznaczamy na to, żeby wyposażyć dzieci do szkoły: ubrania, mundurki, plecaki, żywność to podstawa. Niesiemy też pomoc najbiedniejszym rodzinom, samotnym matkom, które wychowują bardzo dużo dzieci. Takie wsparcie jest najcenniejsze, ponieważ limit bagażu samolotu ogranicza, a pomoc finansową jest najłatwiej przewieźć.

My chcemy dać wędkę nie rybę. Nie chcemy, żeby Ci ludzie uzależnili się od misjonarzy finansowo, dlatego tworzymy szkołę, uczymy języków, uprawy kukurydzy. Edukacja jest kluczem i nadzieją na lepsze jutro. To wspaniałe uczucie być narzędziem w ręku Boga, dawać innym nadzieję, w tym krótkim życiu. To recepta na szczęście własne i innych.

Resztę wykona Bóg, on zawsze zapomina się w hojności. Za tak wiele dobra otrzymanego w ojczyźnie z serca dziękuję.