Od Niedzieli Palmowej rozpoczął się Wielki Tydzień w Kościele katolickim

Chrystus wjechał na osiołku, aby przez to wypełniły się słowa proroka Zachariasza: „Raduj się wielce, Córo Syjonu, wołaj radośnie, Córo Jeruzalem! Oto Król twój idzie do ciebie, sprawiedliwy i zwycięski. Pokorny - jedzie na osiołku, na oślątku, źrebięciu oślicy. On zniszczy rydwany w Efraimie i konie w Jeruzalem, łuk wojenny strzaska w kawałki, pokój ludom obwieści” (Za 9, 9-10a). Osioł uchodził za zwierzę głupie, pogardzane. Jednak w swej symbolicznej wymowie zwraca naszą uwagę na przychodzącą Mądrość nie z tego świata. Dlatego w innym miejscu Pismo Święte podaje, że używali tych zwierząt dostojnicy.
Z kolei radosne „hosanna” wykrzykiwane przez wiwatujący tłum to z jednej strony radosne powitanie na cześć króla, ale z drugiej strony znaczenie hebrajskie tego słowa: „wybaw, ocal” zapowiada cel misji Chrystusa i nadzieje skryte w ludzkich sercach.

Od IV wieku na pamiątkę uroczystego wjazdu Jezusa do Jerozolimy patriarcha Jerozolimy, otoczony tłumem, wjeżdżał na oślicy do miasta z góry Oliwnej. Zwyczaj ten upowszechnił się także na Zachodzie w V i VI wieku, później w XI wieku ubogacony przez poświęcenie palm. W Polsce palmy niekiedy zastępują gałązki wierzbowe z baziami. Po ich poświęceniu zatyka się je na obrazy i krzyże, by strzegły domy od nieszczęść i zapewniły Boże błogosławieństwo. Palmy wtyka się również na polach, by Pan Bóg strzegł zasiewy przed nieurodzajem i klęskami. Również z poświęconych gałązek palm spalonych na popiół, w następnym roku, w środę popielcową rozpoczynającą Wielki Post, kapłan posypuje głowę popiołem.
Rozpoczynająca obchody Wielkiego Tygodnia Niedziela Palmowa nazywana jest także Niedzielą Męki Pańskiej, bo poprzez wspomnienie uroczystego wjazdu Chrystusa do Jerozolimy wprowadza nas w przeżywanie zbawczego sensu Jego męki i śmierci.

Dlatego właśnie tego dnia uroczyście proklamuje się w świątyniach w liturgii Mękę Pana Jezusa.
Wyruszającym na szlak wielkotygodniowych przygotowań może być pomocą, obok Ewangelii, druga część książki Benedykta XVI „Jezus z Nazaretu”. Znajdujemy tu rozważania prowadzone na kanwie głównych wydarzeń z życia Jezusa pomiędzy wjazdem do Jerozolimy a zmartwychwstaniem, rozważania wskazujące na konieczność odkrycia wiary jako narzędzia zrozumienia i przyjęcia zbawienia wysłużonego na krzyżu, zbawienia, jakie daje nam Bóg w Jezusie Chrystusie.

Ewangeliści, a szczególnie św. Łukasz, pokazują nam Jezusa, który zmierza do Jerozolimy, gdzie miała wypełnić się Jego publiczna misja. Jezus wyruszył w drogę z dwunastoma apostołami, ale z czasem przyłączają się do Niego nowi pielgrzymi. Także ewangelista Mateusz stwierdza: „Gdy wychodzili z Jerycha, towarzyszył Mu wielki tłum ludu” (Mt 20,29). Właśnie przy wyjściu z Jerycha Jezus uzdrawia niewidomych, którzy „przejrzeli i poszli za Nim” (Mt 20,34). To symboliczny obraz zachęcający do przyłączenia się do Jezusa w tym czasie bezpośredniego przygotowania do wydarzeń paschalnych, z nadzieją, że owocem wspólnej wędrówki będzie nasze uzdrowienie.