Obcokrajowcy w gdańskiej Lechii (nie) uczą się języka polskiego

- Słowianie najszybciej radzą sobie z językiem polskim - mówi Łukasz Surma, kapitan Lechii. - Każdy też na pewno zastanawia się, czy ten język mu się w przyszłości przyda. Ja, grając w Austrii, miałem nauczyciela języka niemieckiego i to było dla mnie naturalne i ułatwiało komunikację z kolegami z drużyny.

W zespole Lechii najpoważniej za naukę języka polskiego wziął się Deleu. Po przyjeździe do Polski był zagubiony, bo po raz pierwszy opuścił Brazylię, a znał tylko język portugalski.

- Jego życie zmusiło do nauki polskiego - zauważa Surma.

Dziś z Deleu można normalnie porozumieć się w naszym języku, choć jeszcze brakuje mu trochę pewności.

- Porozmawiać po polsku? Nie wiem. To znaczy ja ciebie zrozumiem, ale nie wiem czy ty mnie też - mówił nieśmiało Deleu.

Obawy były niepotrzebne, bo Brazylijczyk całkiem sprawnie radzi sobie z językiem polskim.

- Musiałem się uczyć, bo nie znałem angielskiego i nie miałem jak porozmawiać z kimkolwiek. Teraz jest Luka, ale on trochę mówi po portugalsku, trochę po hiszpańsku. Słabo wygląda ta komunikacja w tym języku. Jak się uczyłem? W klubie. Rozmawiając z kolegami z drużyny, w ten sposób poznawałem też poszczególne słowa - mówi Deleu.

Teraz rozmowa w języku polskim nie sprawia mu problemów.

- Umawiamy się na kawę i rozmawiamy - śmieje się Brazylijczyk.

Zupełnie inaczej wygląda sytuacja z Abdou Razackiem Traore. W Polsce jest ponad 15 miesięcy, ale w naszym języku nie można z nim porozmawiać. Widocznie Traore nie wiąże przyszłości z Polską i uznał, że ten język na dłuższą metę nie będzie mu przydatny.

- Ja z Razackiem rozmawiam tylko po angielsku. Czy zdarza mu się powiedzieć coś po polsku? Ja nie słyszałem - przyznaje Surma.

Z obecnej kadry Lechii najszybciej po polsku mówił Marko Bajić. Dla Serba gdański klub nie był pierwszym w Polsce. Wcześniej grał w Górniku Zabrze, więc języka zdążył się nauczyć i normalnie się porozumiewa.

Bardzo szybko po polsku zaczął rozmawiać Sergiejs Kożans. Łotysz w pewnym momencie był też tłumaczem swojego rodaka, Ivansa Lukjanovsa. Dziś już nie ma takiej potrzeby, bowiem z "Wanią" można porozmawiać po polsku. Z naszym językiem coraz lepiej radzi sobie także Vytautas Andriuskevicius. Na początku głównie rozumiał, co się do niego mówi, teraz sam coraz częściej używa polskiego. Z kolei Aleksandr Sazankow i Luka Vućko bardziej rozumieją po polsku, niż używają tego języka. Choć częściej stara się to robić Chorwat. W języku polskim za to nie da się porozmawiać z Lewonem Hajrapetjanem. Ormianin porozumiewa się w językach angielskim i niemieckim.

Po polsku nie mówią także Josip Tadić oraz Fred Benson, ale trudno tego od nich wymagać, bowiem w Polsce są krótko. Mają jeszcze czas, aby nauczyć się języka obowiązującego w kraju, w którym pracują.

- Z Fredem i Josipem rozmawiamy po angielsku - wyjaśnia kapitan biało-zielonych.

Sportowcy to wyjątkowa grupa zawodowa

Z Krzysztofem Skibą, gdańszczaninem, artystą i liderem zespołu Big Cyc, rozmawia Paweł Stankiewicz

- Piosenka grupy Big Cyc "Makumba" była długo hitem w Polsce. Dlaczego?

- Przede wszystkim miała dobrą melodię i fajny refren. Piosenka w sposób przystępny opisywała zachowanie Polaków w stosunku do czarnoskórych. Była antyrasistowska. Zdarzały się sytuacje, że czarnoskórzy nie do końca rozumieli jej przesłanie.

- Skąd wzięła się inspiracja do tej piosenki?

- Z artykułu, który ukazał się w gdańskiej prasie, na temat czarnoskórego lekarza, który był ginekologiem. Okazało się, że Polki nie są rasistkami, bo lekarz był popularny i miał kolejki. Student z Afryki studiuje w Polsce, poznaje Polkę, bierze ślub, mają dzieci i odnosi sukces zawodowy, wbrew przeciwnościom losu.

- W piłkarskiej drużynie Lechii gra jedenastu obcokrajowców. Nie wszyscy uczą się języka polskiego. Co Pan o tym sądzi?

- Język polski jest dosyć trudny, więc może z tego to wynika. Znajomość języka ogranicza się do słów "dzień dobry", "cześć", "smacznego". Przypomnę tylko, że uwielbiany Emmanuel Olisadebe miał żonę Polkę, a mówił tylko po angielsku. Po polsku ograniczał się do zwyczajowych zwrotów. Ja bym nie robił z tego wielkiego problemu.

- Piłkarze pracując w Polsce powinni jednak mówić po polsku?

- Jeśli przebywają dłużej, to dla własnej wygody, powinni poznać podstawy języka. Jeśli się nie uczą, to można to odczytać jako sygnał, że nie wiążą większych planów z klubem i Gdańskiem. Żyjemy w takich czasach, że sportowcy czy muzycy są obywatelami świata. Raz los rzuca ich do Europy, potem do Azji, a jeszcze później do Eskimosów. To jest wyjątkowa grupa zawodowa. Może nie mają czasu, a może wystarcza im język europejski, czyli angielski. Z drugiej strony coraz więcej Polaków potrafi porozumieć się po angielsku.

- Czy w Polsce trudniej jest przyjąć się ludziom o czarnym kolorze skóry?

- W dużych miejscowościach nie jest to problem. Chociaż rasistowskie zwyczaje jeszcze w Polsce pokutują. W Warszawie czarnoskóry może być kelner, taksówkarz czy sprzedawca, ale to nadal jest duża egzotyka. W Berlinie czy Amsterdamie jest więcej czarnoskórych i nikogo to nie dziwi. Z czasem społeczeństwo w Polsce też się z tym oswoi.

- Lubi Pan piłkę nożną?

- Jestem umiarkowanym kibicem, ale na pewno entuzjastą nowych stadionów. Liczę, że po Euro 2012 będą bardziej wykorzystane, nie tylko na duże wydarzenia sportowe.