Jan Paweł II, stojąc na mostku kapitańskim statku ołtarza, wołał: "Jeden drugiego brzemiona noście! To zwięzłe zdanie Apostoła jest inspiracją dla międzyludzkiej i społecznej solidarności. Solidarność to znaczy: jeden i drugi, a skoro brzemię, to brzemię niesione razem, we wspólnocie. A więc nigdy brzemię dźwigane przez człowieka samotnie".
"Nigdy brzemię dźwigane przez człowieka samotnie" - powtarzam, patrząc na zdesperowane matki i bezradnych ojców. I rozumiem ich, bo wiem, czym jest codzienna opieka nad osobą niepełnosprawną. Większość z nas czeka to doświadczenie, bo nasi rodzice u schyłku życia nie zawsze mogą poradzić sobie sami. Zdaję sobie też sprawę, że opieka nad nieuleczalnie chorym dzieckiem jest wyzwaniem o wiele poważniejszym i brzemieniem znacznie cięższym. Ludziom, którzy opiekują się takimi dziećmi, jesteśmy zobowiązani pomóc w imię solidarności, choć może rzeczywiście zasiłek w wysokości minimalnej pensji to wszystko na co dziś stać państwo polskie. Ale gdy czytam w internecie wpisy o tym, że jedna matka ma nowy model komórki, a inna była na urlopie w Chorwacji, to wstyd mi za ich autorów. Jeśli nie stać ich na elementarną przyzwoitość - niech przynajmniej siedzą cicho! Z drugiej strony - gdy słyszę o kolosalnych premiach, które otrzymują najrozmaitsi urzędnicy i parlamentarzyści, to mam wrażenie, że i tu granice przyzwoitości drastycznie naruszono.
"Nigdy brzemię niesione przez człowieka samotnie" - powtarzam słowa papieża i myślę o dzielnych ludziach Solidarności, którzy wywalczyli nam wolność, ale w III RP kariery nie zrobili, zaś wcześniej nie zdołali wypracować sobie godziwej emerytury. Senat zajmuje się ich losem i chce naprawić krzywdy, ale jeśli nawet dostaną jakieś pieniądze, będą to niewielkie sumy i przyznane o wiele lat za późno. Tymczasem Czesławowi Kiszczakowi na podstawie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego przywrócono generalską emeryturę w wysokości ośmiu i pół tysiąca. Czytam o tym i szlag mnie trafia! Pochylamy się oto nad losem człowieka, który odpowiada za wprowadzenie stanu wojennego, a więc i za śmierć wielu osób. O innych jego przewinieniach nie wspomnę. I pojąć nie potrafię.
W roku 1999 Jan Paweł II mówił w Sopocie: "Dzisiaj wypada powiedzieć: nie ma solidarności bez miłości. Więcej, nie ma przyszłości człowieka i narodu bez miłości, która jest wrażliwa na niedolę innych, która nie szuka swego, ale pragnie dobra dla drugich; tej miłości, która służy, zapomina o sobie i gotowa jest do wspaniałomyślnego dawania".
Piszę ten felieton w rocznicę śmierci Jana Pawła II. Za trzy tygodnie polski papież zostanie w Rzymie kanonizowany. Czy przy tej niezwykłej okazji zrobimy rachunek sumienia, pytając siebie, jak wypełniamy jego testament?
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
