Nasza szopa. Zamiast kołtuna

Uderzyła przede wszystkim w rząd, co zrozumiałe w kampanii wyborczej. A w takiej sytuacji wiadomo: jak się chce uderzyć, kij się zawsze znajdzie, ale dlaczego tym kijem tak efektywnie się bije?

Kilkakrotnie pytano mnie o opinię w tej sprawie i za każdym razem wyrażałem zdumienie siłą społecznego oporu przed tą na pozór zupełnie drobną korektą w systemie edukacji. Jak to jest - zapytywałem - że dzieci na całym niemal świecie mogą się uczyć w szkole od szóstego roku życia i nic im się nie dzieje, a polskie nie? Czyżby wyznawcy tego poglądu wątpili w ich inteligencję? To trochę dziwne, bo na ogół negatywny pogląd na wprowadzenie obowiązku szkolnego rok wcześniej mają osoby deklarujące dumę z faktu bycia Polakami oraz konieczność uświadamiania całemu światu, iż lud zamieszkujący tereny między Odrą a Bugiem obdarzony został przez Opatrzność wyjątkowymi przymiotami. Zdawać by się mogło, że coś w tym rozumowaniu nie gra.

Rzecz jednak w tym, że tu wcale nie chodzi o żadne rozumowanie ani argumenty. Protest w sprawie obowiązku szkolnego sześciolatków w jakiś niewytłumaczalny sposób skanalizował tęsknotę za poczuciem wolności, decydowaniem o losie swoich dzieci. Poczucie złudne, bo dotyczące tylko skromnego, nic lub niewiele znaczącego wycinka. Dawno już straciliśmy przecież kontrolę nad treściami, jakie docierają do naszych dzieci przez internet, a także nad tym, z kim utrzymują kontakty przez komunikatory. Ale dać sobie odebrać prawo do decydowania, kiedy mają rozpocząć naukę? Przenigdy!

T o trochę jak z posiadaniem broni w USA. Jankes musi mieć w domu sześciostrzałowca. Dopiero wtedy czuje się w pełni Amerykaninem. A Polak musi mieć w domu sześciolatka. Żeby Polska była Polską. I to nas właśnie wyróżnia. W sumie lepszy taki wyróżnik niż ten, z którego słynęliśmy przed wiekami - plica polonica, czyli kołtun.

Zobacz: Nasza szopa - Dariusz Szreter