Nasza szopa. Pusta połowa szklanki

W działaczach PiS, szermującym argumentem, że oto „naród dał im przyzwolenie”, świadomość tego faktu raczej nie ostudzi rewolucyjnego zapału. Ale i przeciwnikom nowej władzy, którzy co i rusz przypominają, że tylko 18 proc. dorosłych Polaków jest za PiS, i ironicznie dziękują za przyczynienie się do kryzysu demokracji tym, którzy nie głosowali, doradzałbym wstrzemięźliwość. Skąd niby wiedzą, że gdyby frekwencja była wyższa, wyniki wyborów byłyby bardziej po ich myśli?

Czytaj też: Nasza szopa. O naiwności i inteligencji

Pustej połowy szklanki”, czyli uwzględniania w wyborczych rachunkach niegłosujących, po raz pierwszy w politycznej grze użył bodaj Jan Rokita, który podczas wyborów prezydenckich w 1995 roku wyliczył sobie, że trzy czwarte wyborców nie życzy sobie Aleksandra Kwaśniewskiego w roli głowy państwa. Reguły demokracji są jednak nieubłagane: Kwaśniewski pokonał Wałęsę i - jak do tej pory - pozostaje jedynym prezydentem RP, któremu nie tylko udało się sprawować ten urząd przez dwie kadencje, ale także tym, któremu do reelekcji wystarczyła pierwsza tura.

Najważniejsze w tym wszystkim jest jednak pytanie, dlaczego połowa Polaków nie głosuje, co zrobić, by to zmienić, i czy w ogóle warto coś robić w tym kierunku, by szklanka - pozostając przy tytułowej metaforze - była bardziej pełna niż pusta. Prof. Klaus Bachmann, niemiecki politolog, publicysta i znawca spraw polskich (mieszka we Wrocławiu), pisał niedawno, że populizm ma tę dobrą stronę, że przyciąga do polityki ludzi, którzy normalnie by się nią nie zainteresowali. Nie jestem pewien, na ile w Polsce się to sprawdza. Jeżeli nie ruszyło ich osławione 500+ na drugie dziecko ani Kukizowy postulat, by rozp........ wszystko, co było do tej pory, to co ich jeszcze może poruszyć?