Nasz cykl: Instrukcja obsługi kota dla "normików" [Felieton]

Moim "ulubionym" jest chyba ten, że koty są fałszywe, a osoby, które nie dają się z tego błędu wyprowadzić nie są de facto mile widziane w moim domu, w którym koty są pełnoprawnymi członkami rodziny. W przeciwieństwie do psa kot nie zawsze przybiegnie na nasze zawołanie. Zrobi to, jeśli będzie miał na to ochotę. Im bardziej będziesz na to naciskać, tym gorszy może być skutek tych działań. Spójrzmy prawdzie w oczy - sami nie zawsze to robimy, nawet gdy woła nas najbliższa nam osoba. Istnieją natomiast rasy, które o wiele bardziej łakną ludzkiej uwagi, ale oczywiście nie ma tu reguły, ile kotów, tyle różnych charakterów.

Mieszkania w których mieszka jeden kot lub kilka często kojarzone są z charakterystycznym zapachem znanym z zapuszczonych klatek schodowych. Oczywiście kocie ekskrementy trzeba na bieżąco usuwać, by pozbywać się nieprzyjemnego zapachu, ale odór o którym wspomniałam to woń właściwa dla kotów "marcujących", w szczególności kocurów kryjących. Koty jako takie to zwierzęta bezwonne, dlatego ten argument wydaje mi się przedziwny, zwłaszcza gdy pada z ust typowego psiarza. Z całą sympatią dla tego gatunku woń psiej sierści, szczególnie tej mokrej, przyprawia mnie o mdłości.

Jeżeli zaś o kocich umizgach mowa - wiele osób, szczególnie przedstawicieli starszych pokoleń lubi powtarzać, że "kotka przynajmniej raz w życiu powinna mieć młode". Niejednokrotnie spotykałam się z pomysłami kocich właścicieli, którzy pomimo nie posiadania na to stosownej umowy planowali rozmnożyć swoje (rasowe) kotki, zanim zostaną one wykastrowane. Zaznaczyć należy, że nabywca, który decyduje się na zakup kotka na kolanka ma obowiązek wysterylizowania/wykastrowania zwierzęcia, kiedy osiągnie ono dojrzałość płciową. W związku z takimi praktykami wielu hodowców wdraża u siebie w hodowlach wczesne kastracje, które według badań nie wpływają negatywnie na rozwój kociąt, ale mimo to nie każdy weterynarz zgadza się na ich przeprowadzenie.

Kolejnym mitem na temat kotów jest ten, że nie da się ich niczego nauczyć, wytresować. Koty uczą się nieustannie, niezależnie od tego, czy świadomie staramy się coś im wpoić, czy nie. Wiedzę cierpią również od innych kotów, np. matki. Zarówno młode, jak i dorosłe koty szybko opanowują różne czynności, jeśli tylko mogą obserwować, jak wykonuje je doświadczony przedstawiciel ich gatunku. Czasem można zaobserwować jak zazdroszczą drugiemu, że same nie wpadły na tak światły pomysł jak on.

Sama odstawiałam różne sztuki ze swoimi kotami, uczyłam "zbijania piątki" czy użytkowania kontrowersyjnego wynalazku, jakim jest "WCkici". Miałam też do czynienia z osobnikami, które same z siebie posiadły umiejętność aportowania. Niezależnie od siebie zauważyły, że jeśli przyniosą właścicielowi obiekt, wystarczająco ciężki, by przeciął powietrze, a jednocześnie dość mały, by zmieścił się w kociej paszczy, będzie z tego zabawy co niemiara. Moja kotka wybiera do tego celu przedmioty okrągłe - gumki do włosów, recepturki, wieczko od peelingu, uszczelkę od słoika czy pierścionek. Wszystko to - dumna z siebie - przynosi do łóżka i cienko kwili dopóty, dopóki nie zobaczy tych przedmiotów w locie. Ponieważ jednak doskonale zdaje sobie sprawę, że odrzucanie zabawki szybko mnie nuży, do zabawy zaprasza wszystkich gości, którzy zdumieni psimi zdolnościami kotki, łatwo "łykają przynętę".

Życie z kotami to nieustanna przygoda i mimo, że komuś, kto rzadko miewa z nimi do czynienia mogłoby się wydawać, że głównie śpią i są nudne, nigdy nie wiadomo co przyjdzie im do głowy. I chociaż czasem sieją zniszczenie to nie ma chyba takiej szkody, której nie dałoby się im wybaczyć. Bo wbrew temu, co niektórym się wydaje, to bardzo serdeczne, empatyczne i diabelnie inteligentne istoty.