"Nadmuchany kłopot Sopotu". Felieton Wojciech Wężyka

Obserwowałem dyskusję, w którą włączył się nawet przedstawiciel sopockiego magistratu, z okolic Rabki Zdrój, gdzie spędzałem majówkę. To niewielkie miasto na południu Polski łączy sporo podobieństw z naszym kurortem. Rabka też jest uzdrowiskiem, które co sezon zalewa morze turystów, zamieniając życie autochtonów w kilkutygodniowy koszmar. Stara, piękna zabudowa, z elementami charakterystycznymi dla architektury podhalańskiej, dawno ustąpiła miejsca nowoczesnym pensjonatom. Urok Rabki ulotnił się (na zawsze?) wraz ze świeżym powietrzem, nękanym wyziewami spalin produkowanymi przez samochody przybywające tu z całej Polski.

Jedną z największych atrakcji górskiego kurortu jest lunapark „Rabkoland”, od dekad przyciągający całe rodziny. Pełno w nim wspomnianych dmuchańców i najróżniejszych instalacji dla dzieci. Pamiętam, że był magnesem dla mojej córki i jej kuzynów. Dla tych ostatnich wizyta w „Rabkolandzie” była zawsze obowiązkowym punktem programu – ciągnęli tam nas, dorosłych, niemal siłą. Każdemu, kto wyrósł już z wieku dziecięcego, miejsce to kojarzyło się raczej z koszmarem: hałasem, tandetą i tłumem. Ale czego się nie robi dla uśmiechu dziecka? Zwłaszcza, kiedy jest się z nim na wymarzonym urlopie.

Dzieciom trudno jest tłumaczyć, że to, co kolorowe i pstrokate, nie zawsze jest najfajniejsze. Bo dla nich jest. Chcą się po prostu bawić. Dla większości maluchów oznacza to ruch, wrzask, nieokiełznanie. I taka jest kolej rzeczy. A co oferuje im Sopot? Cóż, mogą sobie pobrodzić w wodzie – o ile akurat nie kwitną glony, zamieniając plażę w śmierdzące bagno. Albo pójść z rodzicami na spacer do lasu. Tyle, że ten ostatni nie jest żadnym „halo” dla kogoś, kto przyjechał z prowincji. A takich gości, dzięki zdolnościom promocyjnym naszej lokalnej władzy, mamy chyba większość. Nie wiem nawet, czy wciąż istnieje wypożyczalnia samochodzików, którymi można było za parę złotych porozbijać się na placyku tuż przy Molo.

Ale powiedzmy sobie szczerze – to z grubsza wszystko. I to pod warunkiem, że dopisuje pogoda.

W mniej słoneczny dzień rodzice mają ograniczone możliwości, a miasto nie potrafi podpowiedzieć niczego ciekawego. Tymczasem urzędnicy wytoczyli przeciwko dmuchańcom poważne działa. Podjęto jakieś proceduralne kroki, wysyłając na plac zabaw straż miejską (podobno dwukrotnie, co wskazuje na powagę sytuacji, bo każdy z sopocian wie, że w sezonie ciężko się doprosić nawet o jednokrotną interwencję mundurowych).

Czytaj także: Przepis na Sopot, czyli jak ugotować mieszkańców. Felieton Wojciecha Wężyka

Słyszę głosy oburzenia. Dmuchańce i kolorowe zjeżdżalnie rzekomo zaburzają feng shui naszego wykwintnego i wysublimowanego kurortu. Tymczasem od wielu lat pod auspicjami jednego z radnych Platformy Sopocian Jacka Karnowskiego, na Stadionie Leśnym organizowana jest impreza pod tytułem „Piknik Rodzinny. Wielkie Sąsiedzkie Grillowanie”. Wśród atrakcji, polecanych przez prezydenta, znajdujemy same hity: trampolinę, dmuchaną zjeżdżalnię, tor przeszkód. W dzień imprezy jest tu głośno, przaśnie i bardzo sympatycznie.

Jest ona po prostu normalna i nienadęta. I pewnie dlatego cieszy się popularnością. Gra muzyka, dzieciaki szaleją, pachnie smażoną kiełbaską. Tak po prostu chcemy spędzać czas. I udawanie, że jest inaczej, to albo nierozumienie potrzeb ludzi, albo silenie się na snobizm.

Myślę, że dmuchańce wzbudziły wściekłość części komentatorów z innej przyczyny: unaoczniły prawdę o tym, w co zamieniono nasze miasto na przestrzeni ostatnich lat. Sopot stał się lunaparkiem. Bo nie chce mi się wierzyć, że ktoś mógłby zazdrościć dzieciakom dobrej zabawy. Albo właścicielowi niezłego pomysłu na zarobek. Ale kto wie, może się mylę?