Nasza Loteria SR - pasek na kartach artykułów

Leszek Miller: Mogę więcej niż każdy inny

Ryszarda Wojciechowska
W nadchodzących wyborach Leszek Miller został przez swoją partię rzucony na odcinek gdyńsko-słupski
W nadchodzących wyborach Leszek Miller został przez swoją partię rzucony na odcinek gdyńsko-słupski Grzegorz Mehring
Nie ubiegam się o mandat, żeby walczyć z kimś, tylko o coś. Chciałbym być rzecznikiem regionu zarówno w stosunku do władz centralnych naszego państwa, jak i za granicą. Bez fałszywej skromności powiem, że mogę więcej niż każdy inny poseł. Jestem politykiem znanym - mówi Leszek Miller, nr 1 na liście wyborczej SLD w gdyńsko-słupskim okręgu wyborczym.

Z byłym premierem Leszkiem Millerem rozmawia Ryszarda Wojciechowska

Oswoił nas Pan z tezą, że prawdziwego mężczyznę poznaje się po tym, jak kończy. Ale teraz co? Pokazuje nam Pan, że prawdziwy mężczyzna nigdy nie kończy.

Tak, nie skończyłem, bo prawdziwy mężczyzna nigdy nie kończy.

Ryzykant z Pana. Nie dość że spadochroniarz, to jeszcze skacze Pan w matecznik Platformy. Nie było wyjścia?
Nie jestem spadochroniarzem, tylko marynarzem. Ja nie skaczę, tylko się wynurzam. A co do matecznika? Wyjście było, ponieważ od szefa SLD otrzymałem także inne propozycje. Ale uznałem, że jeżeli już podejmować wyzwanie, to tam, gdzie może być ciężko. Postanowiłem wejść w paszczę lwa i zobaczyć, jak lew zareaguje. Może się zresztą okazać, że lew jest przereklamowany. Tym bardziej że w wyborach w 2001 roku SLD gładko wygrał z PO na Pomorzu. Pomyślałem, że skoro jeden premier opuścił Wybrzeże, żeby startować w Warszawie, to inny premier musi z Warszawy przyjechać na Wybrzeże.

WYBORY 2011: Leszek Miller powalczy o Pomorze dla lewicy

Nie opuszcza Pana poczucie humoru. Ale czuje Pan wspierający oddech działaczy lewicy na Pomorzu? Bo chyba nie byli zbyt szczęśliwi, że Pan otwiera listę?
Pierwsze lody zostały przełamane. Ale zdaję sobie sprawę z tego, że część moich koleżanek i kolegów patrzy na mnie z rezerwą. Tak samo było przed wielu laty w Łodzi. A później wszyscy sądzili, że urodziłem się w tym mieście i że tam mieszkam.

Ale nikt nie otwiera szeroko ramion, mówiąc: Leszku, prowadź.

(śmiech). Byli tacy, którzy otwierali bardzo szeroko ramiona. Tutaj także. Spotkałem się już z ludźmi SLD w Gdyni, Słupsku i Gdańsku. Czuję, że większość jest gotowa mnie wspierać. Ale zbyt długo funkcjonuję w polityce, żeby wiedzieć, że wszyscy nie muszą być zadowoleni.

Może trzeba było powiedzieć jak Józef Oleksy: No nie, tak to ja skakać nie będę.

Ze wszystkich propozycji, które otrzymałem, okręg gdyńsko-słupski wydał mi się najatrakcyjniejszy. Nie tylko ze względu na dawne wspomnienia.

Wiadomo, służba w Marynarce Wojennej, okręt podwodny.
To oczywiście też. Ale tu się czuje atmosferę otwarcia, swobody, wolności. Nie ubiegam się o mandat, żeby walczyć z kimś, tylko o coś. Chciałbym być rzecznikiem regionu zarówno w stosunku do władz centralnych naszego państwa, jak i za granicą. Pozyskiwać nowe środki dla regionu tam, gdzie można. Bez fałszywej skromności powiem, że mogę więcej niż każdy inny poseł. Jestem politykiem znanym. Moje nazwisko otwiera różne gabinety, nie tylko w Polsce.

Oleksy, Miller, Dyduch: na listach, ale w ogonie. "Napieralski woli młodych"

W opozycji drzwi otwiera się dużo ciężej.
Nigdy z tym nie miałem kłopotów. Jestem w partii opozycyjnej od dawna i nie spotkałem się jeszcze z odmową, jeśli dzwoniłem do aktualnego ministra czy innego ważnego polityka z prośbą o spotkanie.

Codziennie rano najważniejsze informacje z "Dziennika Bałtyckiego" prosto na Twoją skrzynkę e-mail. Zapisz się do newslettera!

Joanna Senyszyn mówi, że Pan i Józef Oleksy jesteście balastem dla SLD.
Proszę zapytać panią Senyszyn, czy jeszcze tak myśli. Z utalentowaną panią deputowaną mieliśmy różne okresy współpracy. Czasem bardzo gwałtowne. Ale gdybym miał być balastem, to czy obecne kierownictwo Sojuszu wyszłoby do mnie z propozycją startu w wyborach?

Sam Pan przyznaje, że ten okręg to rzut na głęboką wodę. Albo Miller przeżyje, albo nie.
Nie musiałem startować za wszelką cenę, a moi koledzy nie musieli mnie wprowadzać na listę. Tu nikt nic nie musi. Było już tak w moim życiu politycznym, że nie chciano, abym z SLD kandydował. I nie kandydowałem.

Pomorze. SLD wraca do przeszłości

Wtedy miał Pan wstydliwy flirt z Samoobroną.
Postanowiłem przez swoją próżność i zarozumialstwo zemścić się na SLD. Poszedłem do Andrzeja Leppera, którego znałem od lat. I zostałem za to ukarany. Kiedy rozpocząłem w Łodzi kampanię w barwach Samoobrony, słyszałem od ludzi: panie Leszku, głosowaliśmy na pana zawsze, ale teraz jest pan na niewłaściwej liście. Ja nie zdobyłem miejsca w Sejmie, a Sojusz otrzymał jeden mandat mniej.

Trochę się Pan tamtej historii nie wstydzi?
Owszem, ale w kontekście tego, co się ostatnio stało z Andrzejem Lepperem, nie chciałbym się wyzłośliwiać.

Nie uciekniemy od śmierci Andrzeja Leppera.
Przyjąłem to z wielkim smutkiem. Poznaliśmy się pod koniec lat 90. i od razu przeszliśmy na "ty", wypijając pierwsze pół litra czystej wódki. Szkoda, że nie będę mógł wziąć udziału w pogrzebie, bo będę w tym czasie za granicą. Po powrocie zapalę świeczkę na jego grobie.

Jak go Pan zapamięta?
Można go różnie oceniać. Sam wielokrotnie się z nim kłóciłem. Czasami współpracowałem. Ale to był niewątpliwie samorodny talent polityczny, mimo jego różnych form ekspresji, tej całej gwałtowności. Droga, którą pokonał, człowieka z nizin społecznych, drogowego zadymiarza, do salonów rządowych, zdarza się bardzo rzadko.

Pan się również piął. Też z nizin i też miał pod górkę.
Dlatego ja to doskonale rozumiem. On miał tyle w ostatnich latach przeciwności losu, że już nie mógł tego dłużej wytrzymać. Teraz widzę, jak różni ludzie próbują to wykorzystać politycznie. A kiedy zobaczyłem pana Ziobrę, który założył szaty obrońcy Andrzeja Leppera i domaga się szczegółowego śledztwa... Pamiętam jeszcze, co Ziobro mówił o Lepperze. To wszystko jest tak niesmaczne, że aż się nie chce oglądać. Największym błędem Andrzeja Leppera było przyjęcie propozycji premiera Kaczyńskiego. Gdyby nie poszedł wtedy do rządu i konsekwentnie przedstawiał się jako ludowy Janosik, pewnie jego losy potoczyłyby się inaczej. Ja mu wtedy mówiłem: Jeżeli ludzie zobaczą cię w rządowych limuzynach, pięknych gabinetach, świetnie skrojonych i drogich garniturach, powiedzą: ty już nie jesteś nasz, już nas zdradziłeś. Ale on uważał inaczej, a przede wszystkim zapomniał, że kto Kaczyńskiego dotyka, ten znika.

Codziennie rano najważniejsze informacje z "Dziennika Bałtyckiego" prosto na Twoją skrzynkę e-mail. Zapisz się do newslettera!

Wróćmy do kampanii. Nawet bardzo znana twarz to dzisiaj może być za mało.
Dlatego chciałbym nawiązać osobisty kontakt z wyborcami. W decydującej fazie kampanii zamieszkam w Gdyni i będę tu codziennie...

Do wyborów.
Jeśli zostanę wybrany, to będę miał w biurze poselskim dyżury raz w tygodniu albo i częściej. Bezpośredni kontakt jest najważniejszy. Chwila rozmowy, wspólne zdjęcie, zapukam czasami do drzwi jakiegoś domu...

Uścisk dłoni premiera bezcenny...
Zjedzenie w jakiejś restauracyjce wspólnej ryby z wyborcami.

Przy fleszach...
Przy fleszach albo i nie. Przecież nie jestem pieszczochem mediów. I kamery nie będą mi towarzyszyć, gdziekolwiek się pojawię. To nie czasy, kiedy byłem premierem.

Czym się różni lider Grzegorz Napieralski od lidera Leszka Millera?
Jest młodszy, a to w polityce wiele. Czasem prowadzi to do konfliktu, bo ci młodsi uważają, że świat zaczyna się od nich, a ci starsi, że świat się na nich kończy. Napieralski to już inna generacja, i z tego punktu widzenia SLD jest w dobrej sytuacji. Bo taka zmiana pokoleniowa czeka te partie, które jeszcze takiej zmiany nie dokonały.

Napieralski ma charyzmę, Pana zdaniem?

Uważam, że on jest na dobrej drodze, a najlepszą odpowiedzią na to pytanie jest miejsce, jakie zdobył w wyborach prezydenckich.

Ale musiał Pan najpierw poprawić sobie krawat, jakby chciał zyskać trochę czasu na zastanowienie.
Ja marzę o tym, żeby zdjąć ten krawat. Ale pani mnie onieśmiela. W naszej polityce nie ma takiego przykładu, żeby wybrano kogoś zupełnie bezwartościowego i przypadkowego na liderów partii, które są w parlamencie. Można ich porównywać, spierać się, że ten lepszy, tamten gorszy. Ale każdy z nich - Tusk, Kaczyński, Pawlak, Napieralski - musiał się ostro przebijać, żeby osiągnąć swoją pozycję. Grzegorz Napieralski coraz lepiej łączy taką młodzieńczą werwę z politycznym doświadczeniem.

Codziennie rano najważniejsze informacje z "Dziennika Bałtyckiego" prosto na Twoją skrzynkę e-mail. Zapisz się do newslettera!

Kto z kim ułoży się po wyborach?
Przyszłe konstelacje zrodzą się dopiero po werdykcie elektoratu. Żeby przejść przez most, trzeba najpierw do niego dojść. Pięć minut po ogłoszeniu wyników wyborczych będzie wiadomo, jakie koalicje są możliwe, a jakie nie.

Dopuszcza Pan każdy wariant?
Każdego nie.

SLD w koalicji z PiS to dopiera rozgrzewa wyobraźnię.

Uważam, że ten wariant nie jest możliwy. I wszelkie sugestie płynące ze strony działaczy Platformy Obywatelskiej przyjmuję jako polityczne zagranie nie fair.

Ale jeszcze przed paroma miesiącami w wywiadzie dla "Polityki" mówił Pan, że niektórzy działacze lewicy nie brzydzą się taką koalicją.
Mówiłem to dość dawno. Myślę, że raport Ryszarda Kalisza ostatecznie tę zmianę przypieczętował. SLD musiałby zawierać koalicję z PiS na grobie Barbary Blidy.

Leszek Miller jedynką na liście wyborczej SLD w Gdyni

Pan jest konsekwentny w swojej ogromnej niechęci do PiS. Kiedyś powiedział Pan nawet, że z Jarosławem Kaczyńskim nie poszedłby do łóżka. Rozumiem, że z Donaldem Tuskiem i owszem...
Żeby rozwiać wątpliwości - mówiłem o politycznym łóżku. Nie uważam Prawa i Sprawiedliwości za normalną partię polityczną. Uważam ją nie tylko za wroga liberalnej demokracji, ale także za wroga wszystkich innych ludzi niż ci z PiS. Prawo i Sprawiedliwość dobrowolnie uznało się za partię antysystemową. Nie aprobuje III RP ani instytucji państwa polskiego, uważa, że prezydent został wybrany przez nieporozumienie, kontestuje inne władze publiczne. Można powiedzieć, że obecny prezes tej partii wyprowadził PiS z Polski. I buduje państwo polskie poza... Polską.

Jako działacz partii opozycyjnej bardzo łagodnie traktuje Pan jednak partię rządzącą. O Donaldzie Tusku mówi Pan nawet z pewną fascynacją.
Raczej z uznaniem. Donald Tusk imponuje mi tym, że przez długi czas potrafi utrzymać notowania własnej formacji na bardzo wysokim poziomie. Dobrze wiem, jakie to trudne. Polska polityka bardzo szybko się zużywa. W 1997 roku AWS wygrała wybory, aby po czterech latach w ogóle nie wejść do parlamentu. Premierzy zmieniali się bardzo szybko. Żadna partia, która raz zwyciężyła w wyborach, nie powtórzyła tego sukcesu. Tusk jest bliski przełamania tego fatum. Zdaję sobie sprawę, że premier otrzymuje dodatkowe punkty od ludzi, którzy boją się recydywy IV RP, i gdyby tego widma nie było, sytuacja byłaby inna. SLD w konkurencji z PO też byłby w lepszym położeniu, tym bardziej że Platforma to specjaliści od szumnych zapowiedzi i cichych odwrotów.

Patrząc za siebie, na swój czas premierowania, nie ma Pan sobie nic do zarzucenia?

Oczywiście, gdybym mógł cofnąć czas, podjąłbym inne decyzje zarówno co do spraw, jak i ludzi.

Na przykład?
Myliłem się co do ludzi. Ale pani wybaczy, że nie podam nazwisk. Bo to są osoby nadal czynne w życiu politycznym.

Czego Panu tak po ludzku brakuje z czasów premierowania?

Atmosfery entuzjazmu i jedności, jaka nas wtedy otaczała. Jak przestałem być premierem, szybko poczułem swąd rozkładającej się przyjaźni. Brakuje też wielkich wzruszeń jak wtedy, kiedy w Atenach, u podnóża Akropolu, podpisywałem traktat akcesyjny wprowadzający Polskę do Europy.

Codziennie rano najważniejsze informacje z "Dziennika Bałtyckiego" prosto na Twoją skrzynkę e-mail. Zapisz się do newslettera!

Czemu Pan wraca do polityki? Przecież Pan w niej osiągnął prawie wszystko.
Dobre pytanie. Może dlatego że ja tak naprawdę nigdy nie odszedłem. Nie byłem ostatnio na pierwszej linii politycznego frontu, ale zawsze interesowałem się sprawami politycznymi. Dużo pisałem i publikowałem. Moja książka "Tak było" została niedawno wydana w Niemczech, z przedmową Gerharda Schrödera. Nie zniknąłem z mediów. A to jest najważniejsze. Bo polityk, który znika z mediów, umiera.

Lubią Pana w mediach, bo Pan potrafi wymyślać bon moty. Pan się w nich nawet specjalizuje.
Bon moty się przydają. Nie ma bez nich polityki. Są tylko politycy, którzy sami je wymyślają albo mają całe sztaby, które nad tym pracują.

Pan sobie sam wymyśla?
Kiedy miałem stosowne zaplecze, często korzystałem z pomocy. Ale jak się jest w opozycji, to trzeba samemu sobie radzić.

Najbardziej znany jest chyba ten Pana bon mot z prawdziwym mężczyzną, którego się poznaje nie po tym, jak zaczyna, tylko jak kończy.
Przyszedł mi do głowy ad hoc. To było podczas konferencji prasowej, na której jako minister pracy informowałem o postępie prac nad reformą emerytalną. Więc to nie miało nic wspólnego z erotycznym podtekstem, który potem temu towarzyszył.

Czyli Pan jest dzieckiem tych czasów. Przepraszam za słowo dziecko.
Taka jest polityka. Dzisiaj już nie ogłasza się wielkich manifestów, programów ideowych. Demokracja parlamentarna zmienia się w demokrację medialną. Teraz wygrywają ci politycy, którzy w ciągu dwudziestu paru sekund potrafią powiedzieć coś, co zaintryguje widzów albo słuchaczy. Można się na to zżymać i oburzać. Ale to nie jest tylko polska specyfika. Tak jest na całym świecie. Zwłaszcza telewizja, internet i radio z polityki zrobiły arenę, na której się uwodzi wyborców, a oni nie mają nic przeciw temu.

Wszystko na temat WYBORÓW 2011

Codziennie rano najważniejsze informacje z "Dziennika Bałtyckiego" prosto na Twoją skrzynkę e-mail. Zapisz się do newslettera!

Dołącz do nas na Facebooku!

Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!

Polub nas na Facebooku!

Dołącz do nas na X!

Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.

Obserwuj nas na X!

Kontakt z redakcją

Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?

Napisz do nas!
Wróć na dziennikbaltycki.pl Dziennik Bałtycki