Jest pan szmatą!

Trzeba utrzymać robotę i płacić rachunki. Stąd, zamiast stawiać na bezwzględną szczerość, uśmiechamy się głupio do pogardzanego typa i często parzymy mu herbatę, opowiadając przy tym zasłyszane niedawno kawały.

Czasami nasza wirtualna hardość przybiera wyraz sennej mary. Zdarza się wtedy, że po obejrzeniu amerykańskiego filmu z happy endem śnimy o dniu, gdy wpadamy zdyszani do prezesa i obrzucamy go stekiem szczerych wyzwisk. Ten pakuje swoje rzeczy i ze łzami w oczach przyznaje, że był bardzo niedobry dla kolegów i musi natychmiast odejść.

Rano nocne obrazki pękają jak mydlana bańka. Jak co dzień wyruszamy do pracy, gdzie prezes po raz kolejny udowodni, że może nas w każdej chwili wywalić na zbity pysk.

Zdarzają się jednak sytuacje, gdy skromny zjadacz parówek może się postawić. Ja znam takie dwie. Pierwsza opiera się o alkohol. Wiadomo, że człowiek wypity jest zdolny do wielu zaskakujących działań.

Możemy sobie wyobrazić, że poniżany osobnik po wypiciu potwornej dawki alkoholu uda się do znienawidzonego szefa i wyzwie go od szmat. Gdy wytrzeźwieje, pewnie przeprosi na kolanach, ale będzie już za późno.

Sytuacja druga opiera się o szczęście, które przynoszą wygrane w grach liczbowych. Wyobraźmy sobie przysłowiowego Kowalskiego, trafiającego szóstkę w lotto. Jeżeli bał się wcześniej ujawnić twardą prawdę o otaczających go osobnikach, teraz otrzymał potężną broń. Stać go, aby tandetnego szefa po stokroć nazwać szmatą, a nawet megaścierką.

Skromną nadzieję na zmianę niosą organizowane obecnie ogólnoświatowe manifestacje przeciwko korporacjom i bankom odpowiedzialnym za obecny kryzys. Może niedługo wejdziemy do potężnego banku, aby powiedzieć prezesowi, że jest okrutnie tandetną szmatą.

Pewnie niewiele z tego wyniknie, bo za chwilę pojawi się nowy prezes. Kiedyś jednak trzeba zrobić pierwszy krok. Ważne, by szmatławe osobniki nie czuły się tak bezkarne jak przedtem. Szczerość musi powrócić.