GDYNIA DO PRZEGLĄDU: Z tego covidzę. Felieton Zygmunta Zmudy-Trzebiatowskiego

Stoję w sznurze aut pod Rivierą, posuwając się nim w ślimaczym tempie, raz w stronę punktu pobrań, a raz dokładnie w odwrotną – jak pociąg weselników na tłumnej imprezie. I jeszcze raz, i jeszcze. Mijają kolejne godziny. Lica oczekujących chudną, twarze wydłużają się, dzieci rosną, kończą kolejne klasy i szkoły – a my stoimy. W trakcie oczekiwań toczy się pojedynek o moją duszę.

Jedni mówią: „Nie testuj, nie musisz, nie masz obowiązku! Twoja wolność, wynik losowy a uziemisz innych! Szkoda czasu! Prawda jest gdzie indziej!” Inni mówią: „Testuj natychmiast, ostrzegaj każdego, kogo widziałeś i o kim pomyślałeś! Strach! Groza!” Mijają kolejne pokolenia – w końcu wbito mi tyczkę w nozdrza i podrapano mózg.

Teraz lekarz. Za darmo była teleporada, co jak wiadomo, świetnie sprawdza się przy zaglądaniu do gardła i osłuchiwaniu. Za 129 złociszy była porada osobista i to niemal od ręki. Przy tej stawce wirus nie żre, zresztą test mam negatywny. Pani doktor potwierdza: gardło i krtań czerwone jak serce Adriana Zandberga. OK. Mam jasność.

Wynik przychodzi w nocy. Jestem jednak pozytywny. COVID. Świetne są te apteczne testy, takie na odwrót. Rodzina w izolacji. Część wyrusza na test, wyposażona w kanapki i termosy. Martwię się, że za kilka dni studniówka córki i chyba właśnie uniemożliwiłem jej pójście. Zresztą jak odebrać sukienkę od krawca, skoro wszyscy w kwarantannie? Siostra pomaga. Wieczorem okazuje się, że studniówka odwołana i przeniesiona, bo minister na konferencji zamknął szkoły. Uff, czyli wina ministra, nie moja. Zresztą i tak ważniejszy od studniówki jest koncert kilka dni później. O – koncert też już przeniesiony?! Za to jest sukienka.

Domowniczka po teście wraca wyczerpana i głodna. Wyniki przychodzą bardzo późno, ale za to pozytywne. Dla niej. Czyli negatywne. To oznacza koniec kwarantanny - tak mówi nieautomatyczna pani z sanepidu. Na koncie pacjenta pojawia się adnotacja, a za chwile kolejna – o … nałożeniu kwarantanny i skierowaniu na test... Nie wiadomo, dlaczego. Następnego dnia automatyczna pani z sanepidu mówi, że pozytywny test nie skraca kwarantanny. Czekamy, aż automatyczna z nieautomatyczną wyjaśnią sobie rozbieżności, a na koncie pacjenta ustalą, czy kwarantanna skrócona czy nie, a test zrobiony czy dopiero zlecony. Czy z negatywnym testem można iść do pracy, czy nie, bo ma się skierowanie na kolejny? A skoro kwarantanna została zakończona, to można wychodzić, skoro została nałożona kolejna?

W necie ktoś pyta, ile godzin czeka się na wymaz, inni śmieją się z naiwniaków zniewolonych przez system i strach. Jedni żądają zdalnej szkoły do końca świata, inni z przerażeniem patrzą na własne dzieci, znów bez kolegów i relacji. Na komunikatorze jedni ślą raporty o zachorowaniach, inni – wywody ludzi, którzy wiedzą i opowiedzą, jak jest NAPRAWDĘ. Jeden lekarz robi wykład, potem kolejny mówi coś dokładnie odwrotnego. Jedni krzyczą: JA MAM DOŚĆ, inni mówią: TO MOJE PRAWO, MOJA WOLNOŚĆ. Jedni i drudzy mówią mi: NIE DAJ SOBĄ MANIPULOWAĆ!

Wszyscy walczą o moją duszę, nikt nie chce leczyć ciała. Chroniąc się przed chorobą – wybieram. Podejrzewając chorobę – wybieram. Weryfikując podejrzenia – wybieram. Chorując – wybieram. Wszystkich bardziej obchodzi, co wybieram niż jak się czuję. Ważniejsze jest, do którego plemienia przystąpię, niż - w jakim stanie.

Każdy mówi: JA i ONI, mało kto mówi: MY. Każdy chroni siebie, nikt nie chroni NAS.

NAS już nie ma. Umarliśmy w czasie pandemii. Na samotność. Na chaos. Na złość.