GDYNIA DO PRZEGLĄDU: ELEKTROKASTRACJA, czyli o sensie działań w małej skali

Co miało być celem takich działań? Popularyzacja roweru elektrycznego? Pomoc osobom niezamożnym? Przetestowanie zainteresowania? Wydanie pieniędzy? Ten ostatni cel zostanie zrealizowany na pewno: jeśli ktoś chce dać pieniądze, znajdzie się ktoś, kto je będzie chciał wziąć. Zainteresowanie w tej skali zapewne będzie. Niezamożni raczej nie są w tym punkcie, że ich obsesją jest właśnie zakup roweru elektrycznego. A jak z popularyzacją? Zacny cel. Rower elektryczny to w wielu sytuacjach i dla wielu osób świetne rozwiązanie i środek transportu, ale moim zdaniem w tej skali niczego to nie wniesie. Raczej obstawiam, że grono osób zainteresowanych zakupem, które być może i tak na niego stać, kupi sobie rowery mniejszym wysiłkiem finansowym. My im dopłacimy. Niezależnie od tego czy to kasa z budżetu Gdyni bezpośrednio, czy z jakiegoś programu unijnego, na końcu dostarczył ją podatnik. Moim skromnym i pozbawionym znaczenia zdaniem, albo porządnie, albo nic. Albo robimy to na dużą skalę i sprawiamy, że rzeczywiście w Gdyni zaroi się od elektryków, a ludzie z górnych tarasów Gdyni poczują siłę i moc inspirując kolejnych, albo – szkoda czasu i atłasu. I naszej kasy, której ostatnio jakby mocno mało. I oczywiście, porównując to z kosztami kupowania przez Gdynię kolejnych dyplomów, plakietek i nagród, to skromny skok na kasę, ale to nie czyni go racjonalnym. Aha, no i lista obdarowanych zakładam, że będzie jawna, inaczej niż lista kandydatów na stanowisko dyrektora Gdyńskiego Centrum Kultury, co już obśmiało pół Polski.

O rowerach już było, to teraz o kotach. A czemu? Po pierwsze, bo są super, Po drugie, bo od kilku lat mamy okazję obserwować co się dzieje, gdy temat robi się w zbyt małej skali. Wtedy być może nie ma sensu ruszać go w ogóle. Od wielu lat dziewczyny z fundacji opiekującej się wolnożyjącymi kotami proszą o konkretne środki na ich kastracje. Wskazują, że to jedyna metoda na powstrzymanie ich niekontrolowanego mnożenia się w postępie geometrycznym. Gdynia daje na to środki, co niniejszym chwalę, ale tylko na działania dla części populacji. Skutek jest łatwy do przewidzenia – część kotów jest wykastrowana, pozostała robi swoje, populacja rośnie, problem nierozwiązany – a kasa wydana. Pewnie gdyby w jednym roku zrobić akcje MULTIKASTRAT, w kolejnych latach zaowocowałoby to poważnymi oszczędnościami. Ale ponieważ jest kłopot, by wydać tyle kasy jednorazowo, wydaje się dużo więcej, tyle że w rozbiciu na kolejne lata. Robimy? Robimy! Działamy? Działamy! Problem rozwiązany? Ależ skąd! Ale co roku możemy się z nim dzielnie zmagać.

Zamiast jeden raz odpowiedzieć na elektryzujące postulaty cyklistów, możemy czynić to wielokrotnie, zamiast raz okazać zrozumienie dla postulatów kocich aktywistek, lepiej okazywać im je co roku. Póki problem istnieje, możemy się z nim bohatersko zmagać. A Państwo oczywiście chętnie zapłacą… Pan płaci, Pani płaci…

*A ponadto uważam, że Polanka Redłowska nie powinna być sprzedana i powinna być ogólnodostępna.