GDYNIA DO PRZEGLĄDU: Chyloński slalom udręczonych

Zatem tym razem w sprawie dosłownie przyziemnej, choć dotyczącej wielu gdynian. Zmęczonych, zirytowanych, a najprawdopodobniej – z zaburzeniami błędnika jak po ostrym slalomie. W dodatku tych gdynian, których nasza władza ignoruje najczęściej i z lubością sadysty, czyli mieszkańców i gości Chyloni. No, może nie wszystkich, ale na pewno tych, których szlaki wiodą poprzez Plac Dworcowy. Nie – słowo „poprzez” właśnie tu nie pasuje.

Generalnie chodzi o to, że do Chyloni jakiś czas temu wkroczyła Europa i to bezceremonialnie. Rozkopała nam plac dworcowy, jakby szukając jądra ziemi i zaczęła tam wielką szuflą wsypywać środki europejskie. Potem skończyła, zalała to betonem, uporządkowała i sobie poszła, a konkretnie – poszli sobie wykonawcy tego dzieła, czyli węzła integracyjnego. I to prawda – nic tak ludzi nie integruje jak wspólnota niedoli i cierpienia. Choć roboty dawno już zakończone, a miejska strona internetowa, słynąca z żarcików, ciągle zakłada zakończenie inwestycji w tym grudniu, co minął – plac pozostaje chłodny i niedostępny. Nie żeby moim życiowym marzeniem było snucie się po betonowym placu, tu chodzi o to, by przejście przez niego i dostanie się na peron lub na meksykańską stronę dzielnicy nie było niczym rysowanie modelu podwójnej helisy DNA. To ta sytuacja, gdy zmęczony, lub spieszący się, widzisz w zasadzie tuż przed sobą wejście na peron i … dociera do Ciebie, że dotarcie na niego będzie długą i pełną zasadzek przygodą, podczas której zwiedzisz połowę dzielnicy. Wędrując zatem DOOKOŁA CALUTKIEGO PLACU po drodze świętujesz kolejne jubileusze, dowiadujesz się o zmianach w Polsce i na świecie, obserwujesz kolejne pory roku, by w końcu dotrzeć na peron. Wprawdzie obowiązuje już wtedy inny rozkład jazdy niż ten, gdy wychodziłeś z domu, ale i tak zostaniesz tam, bo myśl o zrobieniu tej trasy ponownie jest przerażająca.

I teraz pytanie: gdybyśmy byli w innym mieście, gdzie jeszcze włodarzom coś tam się chce, mają nieco siły, energii życiowej, albo po prostu bywają w tej części miasta – czy nie byłoby tak, że ktoś z nich po prostu umówiłby się z przedstawicielem wykonawcy i powiedział mu: „Panie Ryśku, ja wiem, odbiory, spory o kąt nachylenia wyjazdu z garażu, plac budowy – ale może byśmy, jak ludzie, wydzielili i ogrodzili wąziutki paseczek, by ludzie mogli jakoś tak normalnie, bez upokarzania ich i robienia z nich totalnie nieistotny element scenografii, przechodzić najkrótszą drogą?” A ów pan Rysiek powiedziałby: „Panie Wojtku/Mareczku, spoko. My się tu pospieramy o odbiory, ale ludzi nie bierzmy na zakładników. Przecież to kurka, nasze miasto”. I pyk – wyciągnięta ręka spotyka się z drugą, szybki uścisk dłoni – i następnego dnia ludzie chodzą jak… ludzie.

Więc gdybym tak mógł poprosić, nie dla siebie, panie Wojtku/Mareczku, bo ja w Leszczynkach wsiadam, ale dla zwykłych ludzi. Oni niewinni, naprawdę. Może nawet ktoś z nich na was zagłosuje? Tego obiecać nie mogę, ale to się może zdarzyć.

Pomarudzone było – pora pochwalić. Na Oksywiu sprawna ekipa nauczycielska pod wodzą Beaty Wróbel i Małgorzaty Wiśnickiej i przy wsparciu 3 Flotylli zrobiła świetny koncert charytatywny „Unoszę wzrok” z którego dochód przeznaczony był na gdyńskie hospicjum dziecięce. Dobra atmosfera, przegląd talentów, szczodrze otwarte portfele… Znów okazało się, że społeczna energia w naszym mieście jest niezwykle silna, a ukierunkowana w dobrej sprawie - przynosi cudowne efekty. Wielkie gratulacje i podziękowania dla wszystkich zaangażowanych! Chylę czoła i podziwiam.

*A ponadto uważam, że Polanka Redłowska nie powinna być sprzedana i powinna być ogólnodostępna.