Chcesz wiedzieć, co czuje twój pies? Obserwuj go

Mówi się, że pies jest najlepszym przyjacielem człowieka. Czy rzeczywiście tak jest?
Oczywiście, że tak może być. Już człowiek pierwotny docenił zalety prapsa, troszcząc się o zwierzęta oddane i przywiązane, a przy tym ufne i dobrze spełniające swoje zadania. Przez wiele tysięcy lat udomowienia pies został ukształtowany tak, by jak najlepiej służyć swemu panu. Dzisiejszy pies rzadko pracuje, jego rola polega raczej na towarzyszeniu człowiekowi. Ale to, czy będzie on również miłym i oddanym przyjacielem, zależy głównie od naszego postępowania. Mądrze wychowywany, traktowany z szacunkiem, "odpłaci" nam swoim przywiązaniem i zaufaniem.

Są jednak pewne granice naszego zaufania do psa.
Musimy pamiętać, że jest on drapieżnikiem. Wielowiekową hodowlą udało się wyeliminować ostatnie elementy łańcucha zachowań łowieckich, niemniej jednak należy mieć świadomość, że drapieżna natura pozostała. Psy dobrze wiedzą, do czego służą im zęby. Nie mają za to świadomości, że ludzka skóra jest bardzo delikatna i łatwo ją uszkodzić. Szczególną uwagę musimy zwrócić na relacje pies - dziecko. Nawet przy odpowiednim jej ułożeniu należy pamiętać o zasadzie ograniczonego zaufania - pies i małe dziecko nigdy nie powinny przebywać same.

Niektórzy mówią, że psy mają własny język. Mówią za pomocą ogona, uszu…
Tak, psy potrafią prezentować bardzo szeroki wachlarz "psiego języka", a nawet potrafią uśmiechać się i śmiać! Chociaż nie posługują się mową podobną do ludzkiej, porozumiewają się z otoczeniem szeregiem subtelnych sygnałów. Za ich pomocą przekazują i odbierają informacje o stanach emocjonalnych, zamiarach, zdrowiu, kondycji, wieku itp. Świetnie można to zaobserwować podczas spaceru, gdy pojawia się inny osobnik. Pies, który biegł gwałtownie wprost na nas, w ostatniej chwili wyhamowuje i podchodzi bokiem. Inny zaczyna od niechcenia wąchać, skubać trawę. A jeszcze inny szuka czegoś w oddali wzrokiem. Te wszystkie zachowania nie są przypadkowe. To są właśnie elementy mowy psów. Obserwując postawę psa, pozycję głowy, ułożenie uszu, ogona, spojrzenie czy mimikę, możemy określić konkretne zachowanie i towarzyszące mu emocje. Każdy z nas na pewno widział i łatwo rozpozna zachęcającego do zabawy psiaka, podobnie intuicyjnie zauważymy wrogie zamiary. Istnieją również mniej wyraziste komunikaty, np. lekkie odwrócenie głowy czy ruch gałki ocznej, które mogą wystąpić, gdy pies czuje się niekomfortowo. Sygnały te, niestety, zazwyczaj są niezauważalne dla człowieka, a ignorowanie ich może doprowadzić do eskalacji zachowań agresywnych.

Jak i kiedy wychowywać psa? Jakie błędy popełniamy najczęściej?
Wychowanie psa to proces przebiegający przez całe jego życie. Oczywiście czego innego uczymy szczenię, młodziutkiego psiaka czy dorastającego młodzieńca. Jedno jest pewne - nauka musi być ciągła. Im więcej pracy włożymy w kształtowanie charakteru na początku, tym lepsze osiągniemy efekty później. Na zachowanie psa ma wpływ genetyka, ale też "historia" życia - doświadczenia, które zebrał na przestrzeni lat, nauka, którą odebrał od ludzi. By zbudować prawidłowe relacje, musimy pracować z psem - sami lub w szkole. Dziś często zapominamy, że pies rodzinny wcale nie musi być leniwym kanapowcem. Zapewniając mu zajęcie, odpowiednie do jego predyspozycji, a także pracując z nim, nie tylko budujemy wzajemną więź, ale również dajemy psu możliwość uzyskania psychicznej równowagi. Pies zajęty ćwiczeniami, szczególnie wymagającymi zaangażowania psychicznego, może stać się rzeczywiście miłym towarzyszem.

Czytaj także:Psy bojowe to tykające bomby. W Polsce nikt nie kontroluje ich właścicieli - ostrzegają specjaliści